Queenstown, Invercargill, The Catlins & Dunedin

(1 t/m 7 maart - NZ week 4)

Donderdag 1 maart – een nieuwe maand en het begin van week 4 in Nieuw-Zeeland voor ons. Deze ochtend was niet veel anders dan alle andere ervoor. Op tijd opgestaan, gedoucht en ontbeten. Daarna rustig onze dingen gedaan (we hadden geen haast, ook al stonden we in Haast – haha) en om 10.45u zijn we bij de camping weggereden.
We moesten eerst onze auto weer volgooien, dus was het eerst even een stukje terugrijden naar ‘t tankstation. Er stond zelfs nog een bord bij de afslag “no petrol station the next 88km”. Ja, je moet wel opletten dat je genoeg brandstof hebt hier, want tankstations… vind je niet zo veel als in Nederland.
Het was een prachtige dag, wat echt een verschil met de dag ervoor was (toen was het zeikweer!!). We zijn daarom onderweg een aantal keer gestopt om foto’s te maken. Onder andere bij een brug, omdat het bergwater er zo prachtig blauw uit zag… Helaas kon je niet in de buurt komen voor een goede foto en midden op de weg gaan staan vonden we niet zo’n goed plan. Fenne vond de route van vandaag toch echt de mooiste route die we tot nu toe gereden hebben (oké vooruit, de route staat samen met de route naar de East Cape op nummer 1, daar is Anne het mee eens). Tijdens het rijden kwamen we langs mooie meren met in de verte de bergen met eeuwige sneeuw. Bij beide meren – Lake Wanaka en Lake Hawea – zijn we gestopt voor een ‘paar’ hele mooie foto’s. Bij Lake Hawea zijn we zelfs 2x gestopt, 1x op een plek waar meerdere mensen waren gestopt, waaronder een Vlaams koppel die een fietsvakantie hadden en 1x op een plek waar je alleen maar koeien hoorde loeien (en ze loerden ook naar ons) en hommels om ons heen zoemden :-). De weg tussen de twee meren in rijden is een bijzondere belevenis. Als je net het ene meer nog in je spiegels ziet, zie je het volgende meer al voor je opdoemen… Dit zijn dingen die je op foto gewoon niet kunt vastleggen… en wat juist de mooie dingen zijn.
Bij Wanaka hebben we ervoor gekozen om een bergpas route te nemen (ook een tip van Sander, de trainer/coach van Fenne) en die was zeker de moeite waard. Vooral het laatste stukje als je de weg omhoog ziet gaan en je geen idee hebt wat er achter ligt. Toen we over de “bult” kwamen hadden we prachtig uitzicht. Wij zijn niet zo goed in schatten… maar we zaten voor ons gevoel wel 1,5 km hoog bovenop de berg en zagen de vallei, met een meer in de verte, beneden liggen. En je kon enorm ver kijken, links en rechts.. misschien wel 30 km uitzicht op bergkammen? Aan Fenne de eer om de bochtjes op de berg goed te pakken en via haarspeldbochten veilig ‘beneden’ te komen :D
Dat ging allemaal prima (en Olga, de auto is niet gaan stinken hoor! ;-)) en na wat zoekwerk vonden we de camping die redelijk nieuw moest zijn volgens het campingboekje. Q-box (hij stond nog niet in de Lonely Planet uitgave van 2010 en de straatnaam stond niet eens op 1 van de kaartjes in de LP, dus hebben we maar even gebeld met de Nieuw-Zeelandse sim). We waren redelijk op tijd op de camping (15.50u) en hebben even ons eigen ding gedaan, voordat we naar ’t centrum liepen. Voor de verandering klopte de tijd die ze aangaven eens een keer en was het inderdaad 10 minuten lopen naar het centrum!
Queenstown heeft eenzelfde ‘vibe’ als een Frans Alpenstadje. Niet alleen vanwege de vele ski-kledingwinkels e.d. maar ook de gebouwen. Je kunt er in de winter ook skieën trouwens, maar wij zitten er in de zomer (althans, dat is ons verteld, we beginnen er aan te twijfelen de laatste tijd.. ;-)). Queenstown is de adrenalinestad van Nieuw-Zeeland. Je kunt er werkelijk alles: bungeejumpen, skydiven, paragliden, canyoning (in een canyon abseilen en van hoge klif in het rivierwater springen e.d.), varen met een jetboat (extreem hard over rivieren varen) en dat soort dingen. Volgens mij waren wij in de verkeerde stad, want we hebben er 3 nachten gestaan en hebben er eigenlijk niks gedaan. Van te voren hadden we dit al besproken hoor, dat we dit soort dingen niet zouden doen.
Wat we wel hebben gedaan? Nou… die donderdagavond 1 maart hebben we de enorm befaamde Fergburger gegeten!! Anne had van 2 vriendinnen, los van elkaar, de tip gekregen om daar deze hamburger te eten en ze hadden niks gelogen: hij was ook errrrrug lekker! We hadden er 1 met verse ananas en een leuke naam “Tropical Swine”. Het water loopt ons in de mond terwijl we erover schrijven. Het was de 15 wachtenden voor ons zeker waard (de mensen stonden al op de stoep in de rij…).
Eigenlijk hebben we niet veel gedaan. Een heel klein stukje door ’t stadje gelopen. Op internet gezeten bij het Global Gossip café… en inmiddels hadden we zin in iets zoets. Een toetje! Dat werden 2 cappuccino’s en 2 taartjes/muffins bij McCafé! Mét gratis wifi uiteraard. Lekker facebooken en mailtjes lezen + reacties op ons blog checken :-)
Pas tegen 22.30u liepen we terug naar de camping en het was Koud met een hoofdletter!

Hadden we de wekker een keer niet om 8.00u, maar om 9.00u gezet… werden we vrijdag (2 maart) allebei (en niet alleen Anne) om 7.30u wakker! Door die stomme kou van die nacht moesten we echt enorm nodig plassen. Hoe vervelend ook.. je moet je lekker warme bedje uit en dat pokke-eind naar de wc lopen (hoewel, zo ver stonden we er ni van af, maar toch). Hup, terug ’t bed in en weer verder slapen, wat nog lukte ook.
Na de wekker hebben we het heerlijk r u s t i g aan gedaan. Lekkere warme douche voor ’t ontbijt en toen in de “lounge” gezeten voor ’t ontbijt, waar we ook daarna nog lang zijn blijven zitten. Beetje uitzoeken wat we wilden doen in Queenstown. Een ‘Dart River tour’ leek ons geweldig (aangezien we een mooie wandeling zouden maken met een gids, uitleg zouden krijgen over de Maori cultuur in de buurt en ook nog een jeep safari zouden hebben op 1 dag), maar óf de aardige Maori dame van Franz Josef had ’t verkeerd onthouden, óf de prijs is enorm gestegen sinds dat zij die tour had gedaan. Het koste 220 dollar (143 euro) ipv 110 dollar! Dat vonden we te duur, ook al was het een volledige gevulde dag.
Nadat al onze batterijen waren opgeladen (laptop, telefoons, camera’s) en wij compleet koud waren geworden (de lounge had geen verwarming :( ), zijn we Queenstown ingegaan. Het was nog een beetje vroeg voor het echte avondeten, maar wij hadden lekkere trek! Voel je hem al aankomen? Hup de MacDonalds in voor een frietje met mayo, heerlijk! Helaas niet de frikadel speciaal die door ons hoofd blijft spoken sinds Franz Josef (en ook niet de echte Hollandse friet met), maar echt keilekker! Inmiddels hadden we een smsje van Ivo, of we vandaag inderdaad in Queenstown zijn en of we samen wilden eten. We lieten hem weten dat we elkaars gezelschap inmiddels behoorlijk zat waren en dat zijn gezelschap dus erg gewenst was :D Aangezien hij pas tegen 20.00u aan zou komen en wij nog wat tijd te gaan hadden (het was inmiddels 18.00u) hebben we nog maar een lekkere McFlurry besteld (je moet toch wat ;-)).
We meeten Ivo bij het i-center en vonden het niet erg dat hij op zijn enige avond in Queenstown de befaamde Fergburger wilde eten. Onze 2e avond in Queenstown en onze 2e Fergberger! Ook deze (Fenne nam weer de Tropical Swine, Anne de Sweet Julie) waren weer enorm lekker. En mensen, ze vullen zo erg dat je daarna ook echt vol zit! (en blijft, niet zoals een burger v.d. Mac).
Ivo moest nog een souvenir hebben voor zijn huisoppassers en wij vonden het geen probleem om ook even wat te snuffelen. Anne heeft hier Fenne’s verjaardagskado voor 6 april gekocht. Helaas weet ze nu wat ze krijgt… maar ja, ‘stiekem iets kopen’ als je samen op reis bent is er toch niet bij. Nu heeft ze nog mogen beoordelen of ze de specifieke Maori ketting ook mooi vindt om te krijgen :-)
Van souvenirs kopen wordt men dorstig… dus zijn we gestrand in een cafeetje waar ze op dat moment live muziek hadden. Het was er gezellig druk en we hebben er gezellig gekletst onder het genot van een bier”tje” (ja Gertjan, ook Anne dronk bier dit keer :) ).
Tegen 1 uur bedacht Ivo dat 5 uur slaap kort genoeg was (zijn bus vertrok vroeg in de ochtend) en zijn we teruggelopen naar de camping. Door stevig te wandelen kregen we het lekker warm, weer een tactiek om lekker warm een koud bed in te stappen…

Die zaterdag (3 maart) hebben we Queenstown van grote hoogte bewonderd. We zijn tegen 9.30u opgestaan, hebben ontbeten en allebei omstebeurt op de laptop geskyped (Fenne met d’r ouders en Anne met Sander). Daarna rustig aan alles opgeruimd, afgewassen en tegen een uur of 14.00u de stad ingegaan.
We hadden besloten dat we die dag het kabelbaantje, ofwel de ‘Skyline Gondola’ omhoog zouden nemen. Hier hebben we weer een enorme berg foto’s gemaakt (uiteraard weer allebei onze eigen camera, precies hetzelfde gefotografeerd, maar hey foto’s deleten kan altijd nog). Ook al was het een beetje een grijze dag.. we hadden wel een prachtig uitzicht op het meer en de bergen. Wel was het een beetje koud, dus zijn we in ’t café van de Skyline Gondola nog even lekker thee gaan drinken. Anne viel hier een kort moment in slaap.. toch een beetje moe door de avond er voor? Nou ja, dat niets doen is ook wel hard werken hoor ;-)
Tegen 17.00u waren we weer beneden. En… hoe brengen we dit nou goed… Kijk, we waren echt van plan om iets te gaan koken, eerlijk waar! Maar… het was al laat en we moesten nog boodschappen doen en we hadden nú trek. En zin in iets lekkers! Voel je hem al? Ja, we zijn voor de 3e avond op rij een Fergburger gaan eten. De Cockadoodle Oink (kiphamburger met avocado) was ook erg goed te eten, en de ‘gewone’ Fergberger met brie ook. Zo zie je maar weer, je hoeft niet altijd in een andere tent te gaan eten voor wat variatie in je voeding….
De variatie lieten we verder even varen, want we zijn óók die avond naderhand bij de Mac gestrand. Nou ja, wel iets aan variatie: we hebben die avond een moccachino gehad i.p.v. een cappuccino. Onder het genot van dit drankje als toetje zijn we weer op internet gegaan (gratis wifi) en hebben we ons reisdocument (in Word) weer eens onder de loep genomen. Er klopte niets meer van en we moesten eens goed bedenken wat we gingen doen met de tijd die we ‘over’ hadden, aangezien we voorafgaand aan onze reis alles heel ruim hadden gepland. Uiteindelijk toch besloten niet naar een van de Sounds (Nieuw-Zeelandse fjorden) te gaan. De tours zijn er duur en de wandelingen hoorden we van anderen niet te doen. Ach, Fjorden kun je ook in Noorwegen bewonderen (en dat heeft Fenne al veelvuldig gedaan zoals we weten).
Die avond hebben we nog de slappe lach gehad in ons bedje voor ’t slapen gaan. Net toen wij wilden slapen was er een campertje die wel 30 deuren had (als ’t er niet meer waren). Echt… iedere keer als er een deur geopend werd, werd die na een paar seconden (soms een halve minuut) weer dichtgegooid. Dit ging wel 10 minuten zo door! Anne stond op het punt om er heen te lopen en te vragen hoeveel deuren hun busje telde, het was eigenlijk niet normaal meer. In ieder geval niet bepaald sociaal na 23.00u ’s avonds! Gelukkig hield ’t uiteindelijk op en zijn we grinnikend in slaap gevallen.

Aan alles komt een eind… en de dag was aangebroken dat we Queenstown gingen verlaten. Vandaag (zondag 4 maart) reden we verder naar Invercargill. We zijn om 9.00u opgestaan en hebben het weer heerlijk rustig aangedaan. Omdat we vakantie hebben en niet zo van haasten houden. Om een uur of 13.00u zijn we pas uit Queenstown vertrokken. Het eerste gedeelte van de route was echt prachtig. Mooi meer met hoge bergen, Anne heeft hier veel foto’s van gemaakt vanaf de bijrijdersstoel. Omdat het zo’n mooie omgeving was vonden we het wel toepasselijk om muziek van de Lord of the Rings film op te zetten! Dit paste precies bij de omgeving en Fenne kreeg er kippenvel van en Anne genoot van het uitzicht en de muziek.
We kwamen om een uur of 15.50u in Invercargill aan bij de camping. Er was nog plaats en we vroegen hoe ver het naar Bluff was om te rijden. Ze gaf aan dat het iets van 25 minuten rijden was, dus hadden we nog zat tijd om erheen te rijden. We wilden het meest zuidelijkste plaatsje van het zuider eiland wel eens zien.
Toen we Bluff in kwamen rijden vonden we het er niet echt uitnodigend. Veel industrie en een viezige omgeving. Bij het zuidelijkste puntje stond een wegwijzer. Hier hebben we natuurlijk aardig wat foto’s van gemaakt, voordat we een stukje terug reden en afsloegen naar een uitzichtpunt. Vanaf dit punt kon je ver de zee op kijken en zag je een stuk van Stewart Island liggen. Daarnaast zag je nog andere eilanden en kon je ver over het vaste land kijken. Het was een mooi uitzicht en natuurlijk moesten we hier ook een paar foto’s maken. Ook al was het er dan k-o-u-d (en winderig).
Na deze uitstap zijn we terug gereden naar Invercargill. In Invercargill kwamen we een McDonalds tegen waar we een hele tijd hebben gezeten. We hadden weer een cappuccino besteld en we hebben een hele tijd gebruik gemaakt van het gratis internet. Wel handig hoor een McDonalds in de buurt. Toen we er genoeg van hadden zijn we doorgereden om boodschappen te gaan doen. Het was al donker aan het worden en het was de eerste keer dat we in het donker gingen rijden. Tot nu toe hebben we het elke keer zo uitgekiend dat we niet in het donker hoeven te rijden. Helaas, en Anne was de klos! Ach ja, Fenne mocht in Nelson in ’t donker rijden.
Uiteindelijk hebben we pas om 22.00u gegeten en nog even rustig gezeten. Net op het moment dat we weg wilden gaan, kwam er een jongen binnen die ons vroeg of we een meisje met blond haar hadden gezien. We gaven aan dat we dat niet hadden en hij zei dat ze al 5 uur weg was. We vroegen verder door. Het bleek dat hij samen met z’n vriendin met de auto op het strand hadden gereden en vast waren komen te zitten. Zijn vriendin was hulp gaan halen, maar niet meer teruggekomen en hij was ongerust geworden. Hij was uiteindelijk bij de camping terecht gekomen, omdat ze daar de avond ervoor ook hadden gestaan. We wisten niet zo goed wat we moesten doen, maar we vonden dat we hem hier niet alleen mee konden laten zitten. We zijn toen samen met hem naar de receptie gelopen, maar die was dicht. Naast de receptie lag een huis, maar ook daar leek niemand te zijn. Naast het huis was een restaurant waar we nog licht zagen branden. We zijn er heen gelopen, maar ook daar was niemand aanwezig. Uiteindelijk zijn we terug naar de keuken gelopen en zagen bij een caravan nog licht branden. We hebben toen geroepen en er kwam een oudere vrouw uit de caravan. We vroegen haar of ze ons kon helpen aan het nummer van de lokale politie en eventueel een telefoon want de telefoon van de jongen was leeg. Na lang wikken en wegen kwamen we op het idee om niet de politie te bellen maar de sim van de jongen in Fenne’s telefoon te stoppen. Misschien had zijn vriendin ondertussen hulp gevonden en naar hem geprobeerd te bellen. Ondertussen ging Fenne de auto klaar maken om de weg af te rijden waar die jongen gelopen had. Toen ze bij de auto was kreeg ze opeens 6 berichtjes op haar telefoon. Ja mensen het ontvangst in op die camping is bagger en blijkbaar stond Fenne net op het juiste plekje om ontvangst te krijgen. Ze is toen snel naar die jongen gerend, die ondertussen alweer iemand anders met een auto had aangehouden, bij de ingang van de camping langs de weg. We hebben toen veel heen en weer gebeld met het nummer waarvandaan de berichtjes kwamen. Om dit lange verhaal wat korter te maken… zijn vriendin was weer terug naar de auto gegaan en hij was er toen dus niet, maar ze had wel ‘hulp’ ingeroepen (het telefoonnummer waar de smsjes van kwamen) dus is de jongen door de ‘iemand anders met een auto’ (bij de ingang v.d. camping) terug naar zijn auto en zijn vriendin gebracht, kilometers verderop. De volgende dag zou er dan iemand komen om hen te helpen de auto uit het zand te krijgen. Eind goed al goed… we konden eindelijk lekker gaan slapen, maar niet voordat Anne nog even met haar moeder had gebeld vanwege haar verjaardag.
Om 01.20u was het dan toch echt tijd om de oogjes dicht te doen en lekker te gaan snurken.

Na een aparte avond en nacht zijn we maandag 5 maart om 8.30u opgestaan om te douchen en daarna lekker te gaan ontbijten. Voor deze dag hadden we gepland om een stuk van The Catlins te gaan rijden. Dit is een gebied in het zuiden van Nieuw Zeeland, waar je mooie stranden, heuvels en baaitjes hebt. We zijn om 11.30u vertrokken om te tanken en we wilden nog heel graag wat dingen checken op het internet, dus zijn we ook weer naar de McDonalds gereden. Je zou bijna kunnen zeggen dat het een soort “thuishaven” voor ons begint te worden, maar goed de cappuccino’s zijn er heerlijk en het gratis internet vinden we geweldig, aangezien je verder veel geld betaald aan het internet in Nieuw Zeeland.
Uiteindelijk zijn we om 12.30u echt vertrokken richting The Catlins en het duurde dan ook niet al te lang voor we onze eerste stop in Slope Point hadden. Dit is het echte zuidelijkste puntje van het vaste land. Ook bij Slope Point staat een wegwijzer, die maar 2 kanten op wijst. Op de ene kant staat nog 4803km naar de Zuidpool en de andere kant is nog 5140km naar de evenaar. Deze wegwijzer stond echt in de “middle of nowhere” en toch waren er aardig wat toeristen die het gevonden hadden. Je moest door een weiland (met maar 5 schapen!!!) lopen, om bij de wegwijzer te komen. Een mooi klein wandelingetje langs de zee. Na het nemen van onze welbekende foto’s zijn we weer verder gereden richting Curio Bay, waar een petrified forrest (“versteend bos”) moest zijn. Toen we in Curio Bay aankwamen zijn we eerst de camping opgereden om daar gebruik te maken van het toilet en even te vragen waar we precies heen moesten. Na dat we weer wat lichter waren geworden en we de informatie hadden gekregen die we nodig hadden wat betreft het versteende bos, zijn we weer verder gereden. En ja hoor na nog niet eens een minuutje later waren we al op onze plaats van bestemming. Fenne vond het wel erg spannend om boomstammen van 180 miljoen jaar oud te gaan zien. Anne wist niet zo goed wat ze kon verwachten. Dit was ook wel te merken, want toen we van een platform naar beneden toe liepen, over de rotsen vlak bij de zee liepen en Fenne de boomstammen aanwees (die toch echt duidelijk te zien waren en vooral van bovenaf) zag Anne pas waar ze naar moest kijken. Het bleek namelijk dat dit bos ooit door een vulkaanuitbarsting overspoeld is geweest met vulkaanas en –modder en dat de bomen dus omvergevallen waren. En versteend. Nadat duidelijk was dat ‘dit het nou was’, was het zoeken naar plekken waar bomen rechtop hadden gestaan, zodat je misschien de ringen kon tellen (de ringen van hoe oud de bomen waren). Na deze wonderlijke “bomen” gezien te hebben zijn we doorgereden naar de Cathedral Caves, waar we om 17.00u zijn gestart met onze wandeling. Het was vooraf even de vraag of we de caves wel te zien zouden krijgen, omdat het laag water moest zijn. Laten we precies op het juiste moment daar zijn aangekomen, zodat we gelijk door konden lopen!! :D (heerlijk als alles op z’n plaats valt, terwijl je niets plant, niet echt op de tijd let en niets overhaast :D ) Er was eerst een 10 a 15 minuten durende wandeling door de “jungle”, voordat we op het strand aankwamen. Daarna was het nog iets van 5 minuten wandelen voordat je bij de grotten kwam. Ze waren heel hoog, maar niet heel diep en het liep in een hoefijzer, de twee ingangen kwamen op elkaar uit zeg maar, waardoor je er helemaal “doorheen” kon lopen. We waren om iets voor 18.30u weer terug op de parkeerplaats en reden weer verder naar onze laatste stop van die dag, namelijk Owaka. Toen we daar aankwamen, merkten we dat we niet meer in de “bewoonde wereld” zaten. De supermarkt was al dicht (om 19.30u?!?!) en het was er verder al aardig uitgestorven. Tja… dit waren we echt niet meer gewend! We waren zo verwend met het feit dat de supermarkt pas tegen een uurtje of 8 dicht gaat, dus dat je nog zeeën van tijd had om boodschappen te doen als je ergens op een camping was aangekomen. Helaas dit was dus nu echt niet het geval meer en daarom zijn we maar doorgereden naar onze camping. Hier was gelukkig wel iemand aanwezig! We zagen daar drop liggen en we hadden het de dag ervoor er toevallig nog over gehad dat we daar wel zin in hadden. We vroegen hoeveel de dropstaven kostten en ze gaf aan dat we er wel 1 mochten hebben, want ze moesten eigenlijk op! Uiteindelijk liepen we zo blij als kinderen met ieder 2 dropstaven terug naar de auto om die op een mooi plekje te parkeren voor de nacht. We hebben snel ons bed opgemaakt en zijn in de keuken gaan zitten om ons avondeten op te warmen. We hadden nog een beetje pasta over van de avond ervoor en omdat het niet genoeg was hebben we nog een tosti gemaakt. Na het eten hebben we een stukje Pocahontas gekeken (die Fenne op haar externe disk heeft staan). Fenne was helaas verkouden en erg moe en is daarom vroeg gaan slapen. Anne heeft het blog nog een stukje gelezen, voordat zij naar bed ging.

De volgende ochtend, dinsdag 6 maart, werden we om 8.30u gewekt door ons trouwe wekkertje (Fenne’s mobiel en soms die van Anne). Het was verder zó stil om ons heen dat we afvroegen of iedereen al was weggeslopen toen wij nog sliepen… Na ’t bed en ‘t campertje uitgestapt te zijn constateerden we dat iedereen er nog was (althans hun campers stonden er nog – échte campers trouwens, niet zo’n stationcarretje als die van ons). Het was er alleen heel erg rustig, sereen. Het enige wat je er hoorde waren: vogels… en stilte. Heerlijk! De Catlins voelden op één of andere manier als een vakantie in een vakantie. Zo afgelegen en rustig en mooi dat het er was. En het feit dat we ons die dagen helemaal niet bezig hielden met hoe laat ’t was en hoe laat we ergens moesten zijn (nog minder dan normaal) speelde waarschijnlijk ook wel een rol.
Tijdens het ontbijt was er een Duits stel in de keuken die op reis is (tijdens zwangerschaps- en ouderschapsverlof) met hun 10 maanden oude baby. We kwamen een beetje met ze aan de praat en al snel waren we de “oppassers” van Marilou. Ze was heel vrolijk en leuk met haar vader aan het spelen, maar toen wilde papa ook wel wat eten. We hebben toen voorgesteld om even met haar te spelen (wij waren klaar met eten) zodat zij rustig konden eten. Dit vonden ze helemaal geweldig en al snel vonden wij en Marilou het ook helemaal geweldig. Ze zat op een bank met wat tafeltjes en kussens ervoor (zodat ze er niet af kon vallen) en gooide met een golfballetje. Het golfballetje stuiterde mooi op de keukenvloer wat ze helemaal geweldig vond. Uiteindelijk hebben haar ouders rustig kunnen ontbijten en hadden wij ook een vrolijk begin van de dag. De ouders grapten nog of we de rest van de dag ook op haar zouden passen… haha. Na deze leuke ervaring zijn wij maar eens verder gereden, want het was tijd om meer van The Catlins te gaan zien. We kwamen niet heel ver, want net buiten de camping was het prachtig. Een binnenzee waar het zo rustig en mooi was dat we wel even moesten stoppen om foto’s te maken en om te luisteren. We hoorden verschillende vogels en genoten van de stilte. Toen was het toch echt tijd om te gaan.
Ons eerst volgende stop was bij Surat Bay waar een zeeleeuwenkolonie op het strand verblijft. Het was een stukje door de duinen en over het strand lopen, maar toen zagen we er eindelijk…. twee! Twee redelijk grote, lelijke zeeleeuwen, die lekker rustig op het strand lagen te luieren. Er was een groep jongeren voor ons het strand opgelopen en die stonden er toch wel heel dichtbij. De zeeleeuwen werden er een beetje onrustig van en richtten zich zo nu en dan een beetje op. Uiteindelijk hebben wij er ook redelijk dichtbij gestaan (op zo’n 3m afstand) en kon je ze goed bekijken. Wat een bullebakken!! Maar we kunnen wel zeggen dat we ze in het wild gezien hebben … van dichtbij!
Na deze ervaring zijn we de auto weer ingestapt om terug naar Owaka te rijden, want we moesten toch nog wel ergens tanken. Helaas kon je daar alleen met een NZ-pasje tanken en geld pinnen ging ook niet want daar had je ook een Nieuw Zeelandse pas voor nodig. Dat hadden ze wel even aan mogen geven in die Lonely planet van Fenne. Dus er zat niet anders op dan doorrijden naar ons volgende uitstapje (we hadden nog voldoende benzine gelukkig ;-) We moesten een heel eind over een zandweg voordat we bij het mooie Nugget Point aankwamen. The “Nuggets” zijn rotsen in de zee bij een vuurtoren. Deze vuurtoren staat op een rots met steile afgronden. Tussen de nuggets waren jonge zeeleeuwen aan het spelen, wat een grappig gezicht was (ook al zagen we dit van 100m afstand, als ’t niet meer was). We hoorden ze ook meerdere keren, wat de eerste keer een apart geluid was. We hadden namelijk niet in de gaten dat daar ook zeeleeuwenkolonies waren.
Om een uur of 3 zijn we de auto weer ingestapt om verder te rijden naar Balclutha. Omdat we die dag geen brood meer hadden en daarom niet hadden geluncht, hadden we echt berehonger toen we in Balclutha aankwamen. Na het tanken en pinnen zijn we een cafeetje ingedoken (1tje die nog wel open was… het sloot daar ook vroeg). Ow en wat hadden we een zin in Bacon & Eggs on toast! En wat ging dat erin! Heeeerrrlijk!
Het was inmiddels al 16.30u geweest en tijd om na deze overheerlijke “lunch/dinner” weer verder te gaan. We zijn toen verder gereden naar Dunedin (spreek uit als “duu-nie-din”, niet als “djuun-din”, de fout die wij maakten, zoals wel meer met plaatsnamen hier – we worden vanzelf wel een keer keurig verbeterd, haha). We waren op zoek naar een supermarkt, omdat we kip voor onze chicken tonight nodig hadden. Helaas hebben we geen supermarkt gevonden op onze route en ook in het centrum van Dunedin was zo gauw niets te vinden. We zijn toen doorgereden naar Bank Peninsula (een schiereiland ten westen van Dunedin) en onderweg kwamen we wel een klein supermarktje tegen. Helaas hadden ze hier geen kip, maar wel brood! We moesten dus iets anders gaan verzinnen voor het avondeten, want chicken tonight zonder chicken kan natuurlijk niet. We hebben toen maar besloten dat we het makkelijk gingen doen… Noodles was de oplossing die avond. Toen we dit besloten hadden zijn we doorgereden naar onze camping in Portobello. De weg ernaartoe was erg mooi, flinke bochten en vlak langs het water. Anne vond niet dat je daar met 70km doorheen kon, dus die liet die kiwi’s lekker ongeduldig vlak achter haar rijden…
Toen we op de camping aankwamen werd er verteld dat ze nog maar 1 plaats hadden en we moesten even keuren of we ermee akkoord gingen. Het was een prima plek voor een nachtje slapen, dus keurden wij het goed. We hebben toen ons bedje opgezet en zijn een was gaan draaien. Tussendoor hebben we onze noodles en een tosti gegeten. In de keuken hing een tv waar David Attenborough’s BBC-serie, Frozen Planet op was. Anne heeft dit (in zen-toestand, jeweetwel, Gertjan & Sander!) gekeken en Fenne heeft heerlijk zitten lezen. Ondertussen hebben we onze kleren nog in de droger gegooid (nadat die stiekem bezet was door anderen, waardoor we nog langer moesten wachten). Na een half uur was al onze was droog… wat heerlijk, want in Franz Josef wilde dat niet zo lukken. Fenne is toen tegen 23.00u gaan slapen en Anne een half uurtje later.

Woensdag 7 maart was echt een morgen om in bed te blijven liggen. Om 8.00u ging onze wekker weer, maar het regende zo erg dat we eigenlijk geen zin hadden om op te staan. Helaas moest Fenne op een gegeven ogenblik naar het toilet en besloot ze om ook maar gelijk te douchen.
Toen we allebei klaar waren hebben we lekker ontbeten en zijn we nog een hele tijd in de keuken blijven hangen. Ondertussen hebben we onze batterijen en laptop opgeladen. Toen ook de 2e was schoon + droog was en onze batterijen waren opgeladen, zijn we er weer vandoor gegaan. Dit was tegen een uur of 13.00u en het was ondertussen zowaar gestopt met regenen.
In Invercargill hadden we een folder meegenomen van een museum in Dunedin. Er stond dat dit museum een Tropical Rainforest had en we zagen het wel zitten om daar heen te gaan. Toen we het museum eindelijk gevonden hadden (duurde ff, vanwege het goede stratennetwerk….NOT), is Fenne eerst even gaan kijken hoe duur het was. We waren er niet zeker van of we 't het geld wel waard vonden, omdat we ook niet zo lang meer konden gaan. Het was ondertussen alweer 14.00u en het museum ging om 17.00u dicht. Toen Fenne terug kwam gaf ze groen licht en zijn we snel het museum ingegaan. Het eerste gedeelte was een Discovery Centre. Erg leuk voor kids en natuurlijk voor… BIG kids :-D!! Na hier nog een spelletje Mindball te hebben gedaan (met een band om je hoofd die je brainwaves meet, proberend een balletje over een streep te “denken” – Fenne won alle 3 de keren, die kon haar hersens het rustigst krijgen), zijn we het Tropical Rainforest ingegaan. Wowww wat was het daar heerlijk warm…28 graden! Wat een verschil met buiten, 14 graden…! En wat veel mooie vlinders die rond je fladderden! (is er iemand wel eens in de vlindertuin van dierentuin Emmen geweest?) Het was erg rustgevend om naar de fladderende vlinders te kijken. Af en toe probeerden we er achteraan te rennen om er een mooie foto van te maken. Of er ging er 1, heel vluchtig, op je zitten. Tegen een uur of 16.30u hebben we de vlinders achter ons gelaten, maar niet voordat we onszelf geïnspecteerd hadden op ‘illegalen’: vlinders die toch stiekem met je mee willen liften naar de buitenwereld (in ’t Engels stond letterlijk “butterflies outside are illegal” maha!). Dat mocht namelijk niet, aangezien het allemaal vlinders zijn die niet in Nieuw Zeeland voorkomen.
We hadden ondertussen “lekkere trek” gekregen van het vlinders kijken, dus hebben we in het cafeetje bij het museum een Chocolate Berry brownie en een Blueberry Lemon Cheesecake besteld. Fenne had zo’n honger dat ze ook nog een kleine cheeseroll kocht (boterham met kaas ertussen en dan opgerold onder de grill…yummieee!) Na dit opgesmikkeld te hebben zijn we de auto weer ingestapt om verder te rijden naar onze eindbestemming Oamaru (spreek uit “oo-mà-roe).
Onderweg kwamen we nog langs Moeraki Boulders, waar we ook even gestopt zijn. Het weer was iets opgeklaard en we wilden de boulders (grote ronde keien op het strand) wel zien. Wat een apart gezicht die grote ronde rotsblokken. Alsof het grote kanonskogels waren… en gekker nog, hoe zijn ze er terecht gekomen?! Na moe te zijn geworden met het proberen te ontrafelen van dit raadsel, zijn we toch maar weer verder gereden om boodschapjes te doen en om 19.30u op onze plaats van bestemming aan te komen. Een camping in Waitaki iets ten noorden van Oamaru.
Hier hebben we onze auto weer klaargemaakt voor de nacht en zijn we eten gaan koken, lekkere chicken tonight met zoetzure saus! (mét kip) Na het eten hebben we nog even met de eigenaar van de camping gesproken. Een grappige vrij jonge Australische gast die een tijd in Europa, Frankrijk (hij sprak ook Frans!) heeft gewoond. Hij kende onze Nederlandse traditie, Sinterklaas. Daar moesten we wel even om lachen. Na dit leuke gesprek heeft Anne nog even met haar ouders geskypet en is Fenne alvast gaan slapen. De internetverbinding was namelijk, zoals de grappige campingeigenaar al had gezegd, “good and fast for this country”. In Europa is het beter! Desondanks was ’t fijn om even met het thuisfront bij te kunnen kletsen en dus ging Anne na een hele tijd voldaan slapen.
En zo, lieve luisteraars, was er weer een week voorbij gevlogen…