Twizel, Mount Cook, Timaru & Akaroa

(8 t/m 14 maart – NZ week 5)

Week 5 van onze Nieuw-Zeeland trip begon op donderdag 8 maart. ’s Avonds 18.00u lokale tijd (bij ons) was het nog precies 2 weken voordat we weer thuis zijn. Wat gaat de tijd toch snel en tegelijkertijd langzaam. We hebben zo ontzettend veel meegemaakt in die 10 weken… En er is nog zoveel te zien in die laatste 2 weken, dus in dat opzicht gaan we nog laaaanggg niet naar huis :-D!
Vanmorgen zijn we om 8.30u in Waitaki opgestaan… en weet je wat… de zon scheen!!! Dat beloofde veel goeds voor een prachtige dag. Het was een rustige camping met prima faciliteiten en de eigenaar was laid back (hij was Aussie, hoe kan ’t ook anders ;)). We hebben het dan ook lekker rustig aan gedaan. Fenne heeft een tijd met haar moeder en zus gekletst en Anne heeft haar travelbook een heel eind bijgewerkt. Daarna hebben we nog heerlijk geluncht (een tonijn-maaltijdsalade) en zijn we rond 14.00u vertrokken. We konden nog niet richting Twizel, omdat we eerst ons autootje iets te drinken moesten geven en we voor ons zelf ook nog het nodige moesten halen. Toen dat eenmaal binnen was, zijn we op weg gegaan.
Onze eerste stop onderweg was bij de Maori Rock tekeningen, even voorbij Duntroon. Op de ‘limestone’ rotswand had een Maori lang geleden leuke tekeningetjes gemaakt. Het viel een beetje tegen, omdat de eerste tekeningen niet echt zichtbaar waren. De tweede waren wel duidelijk zichtbaar, maar wat het voorstelde weten we niet en de derde tekening hadden ze in het geheel weggehaald en ergens in een museum tentoongesteld. Er stond nog wel een mooi bordje met hoe de tekening eruit gezien heeft… tja.. daar heb je dan ook niet zo heel veel aan! De stop was hoe dan ook geen straf, het uitzicht was er prachtig! Anne heeft er dan ook veel panorama’s gemaakt, van het uitgestrekte landschap met bergen overal aan de horizon. We lieten de kust trouwens weer achter ons en kwamen nu weer in de buurt van de Southern Alpes!
Na deze “prachtige” tekeningen hebben we een stop in Kurow gemaakt, omdat we nodig naar het toilet moesten. Een stop is natuurlijk ook erg handig om even van je favoriete ijsje (Meltdown, “Big bikkie”! = dezelfde als de Heaven “Cookie Chip” in Australië, we hebben ze wel door hoor) te genieten terwijl je wegfikt in de zon. Dit hebben we dan ook met alle liefde gedaan.
Na ons ijsje zijn we verder gereden om een stop te maken bij een prachtig meer. Eigenlijk is het een lange rivier, de Waitaki rivier waar een stuk of 3 dammen ingebouwd zijn, waardoor er verschillende meren zijn ontstaan. Even verderop zijn we ook gestopt bij Lake Benmore, hier moesten we echt een stukje van de weg af naar toe wandelen. Het was er prachtig en heel erg rustig… heerlijk om even te stoppen en een goed moment om foto’s te maken.
Na deze stop was het nog iets van 60km rijden naar Twizel, waar onze camping voor de nacht is. We kwamen om 18.00u aan in Twizel en hebben gelijk ons bed opgemaakt. Daarna zijn we aan het koken geslagen. Pannenkoeken met bacon, appel en banaan. Goede maaltijd leek ons zo!
Na het eten hebben we nog een tijdje gerelaxed en aan ons blog gewerkt. Tegen 22.30u is Fenne, nog steeds verkouden, alvast naar bed gegaan. Anne heeft het blog (NZ wk 3) nog een keer herlezen en online gezet. En deze avond was het zó koud, dat we allebei een klein (leeg cola)flesje hebben gevuld met héél warm water als soort van kruik (met dank aan Linda Smolenaers – Aeolus weekend 2007? :-)). Het voelde alsof het tegen het vriespunt aanzat… Lekker joh, c(r)amperen! ;-)

Vrijdag 9 maart werden we beiden om 8.00u weer door de wekker gewekt. Door de zeer koude nacht moesten er allebei al snel uit om naar het toilet te gaan. Anne is eerst gaan douchen en Fenne heeft de auto weer omgetoverd. Daarna is Fenne gaan douchen en hebben we samen ontbeten (met pannenkoeken die over waren v.d. avond ervoor! – niks mis mee).
Tijdens het ontbijt moesten we toch echt onze batterijen (camera’s, laptop) weer opladen, aangezien we die avond op een DOC site wilden gaan staan. Dit is een plaats met minimale faciliteiten waar je een klein bedrag van 6 dollar p/p voor betaald. Omdat we naar Mount Cook wilden en wisten dat daar een DOC site was (van een jong NL’s stel in Queenstown gehoord), hebben we ervoor gekozen om dat een keer uit te proberen.
Tegen een uur of 11.00u werden we soort van weggejaagd door de campingeigenaren en zijn we vertrokken om eerst nog even wat boodschappen te doen. We zijn ook nog even snel een cafeetje ingedoken om een heerlijke cappuccino te drinken en om gebruik te maken van het internet (gratis wifi) om onze foto’s nog op ons blog te zetten. Het zonnetje scheen aardig en er zaten mensen op ’t terras.. maar binnen konden we onze laptop nog even verder opladen. En wat horen we daar op de radio… in Nieuw-Zeeland… (of all places) Ilse de Lange! :-D
Daarna zijn we echt de auto in gedoken om naar Mount Cook te gaan.
Onderweg was het uitzicht overal prachtig. Je merkt echt aan de omgeving dat je dichter bij de ‘echte’ bergen komt (aan de kust zijn ook wel bergen, maar die zijn anders.. meer dichtbegroeid met bomen dus donkergroene bergen, wat vooral aan de Westkust te zien is). Vele uitgestrekte gele velden (raar soort droog heidegras?) en steeds puntiger wordende bergen. Ook zagen we in de verte topjes bergen met eeuwige sneeuw! Aangezien Anne op dat moment reed en Fenne de handen dus vrij had, heeft zij raak geschoten (we verklappen vast: de dagteller stond ’s avonds op 302 foto’s met Fenne’s camera en 151 met Anne’s camera… haha!). Er zitten vast een aantal mooie bij, moet haast wel. ;-)
We reden ook langs een praaaaachtig blauw meer (Lake Pukaki)… met bergen op de achtergrond en dennenbomen op de voorgrond + de gele kleur van het gras was dit een prachtig kleurenpalet. Je voelt hem al aankomen… we móesten ergens stoppen om (panorama)foto’s te maken. Er was een speciale lookout waar meer toeristen hetzelfde idee hadden gekregen. Het uitzicht had niet veel technieken v.d. fotograaf nodig en het zijn ook echt prachtige foto’s geworden.
Het was vandaag echt een mooie dag om te rijden. Dit omdat de omgeving prachtig was, maar ook het zonnige weer maakte het mooi. We hadden mede hierdoor echt een heerlijk gevoel van “wij kunnen gaan en staan waar we willen”. We hadden ’t er in de auto ook over dat we Nieuw-Zeeland op geen enkele andere manier hadden willen beleven dan zo. Je eigen vervoer en per dag kijken waar je heen gaat en maar zien waar je uit komt en hoeveel zin je die dag hebt om kilometers te maken. En om iedere bocht weer prachtig uitzicht en weer een foto willen maken, tegen beter weten in. Want je weet dat het op de foto niet hetzelfde is als de ervaring. Het is genieten, of je nu aan het rijden bent, of op de bijrijdersstoel zit. Hoewel.. die laatste kan natuurlijk meer genieten, want het rijden in Nieuw-Zeeland is zo anders dan in Nederland! Je moet veel geconcentreerder zijn, als je op de snelheid wil letten (wat kiwi’s niet doen trouwens, die gassen gewoon door, bult op of bult af, het maakt hen allemaal niks uit) terwijl je ook de bocht moet nemen… Het maakt allemaal niet uit, zelfs dat is leuk, ook al is het vermoeiend.
Om 15.30u kwamen we aan bij het stadje Mount Cook. “Dorpje” is beter op z’n plaats trouwens. Vanwege de bergen ligt dit op het einde van een lange, doodlopende weg. Bizar, zoiets vind je nooit in Nederland! Hup, even langs het i-center (VVV-kantoor), naar ’t toilet en informatie vergaren over de wandelingen. Vervolgens naar de DOC-site (camping met minimale faciliteiten, een soort vrij-camperen-plek) in Hooker Vally, hup-hup wandelschoenen aan en voorbereiden voor onze wandeling! Wij wilden namelijk, ondanks dat ’t al laat was op de dag, toch nog een wandeling doen waar 3 uur voor stond, de Hooker Valley Track.
't Was inmiddels al half 4, maar we hadden – tassen ingepakt, ingesmeerd tegen de felle zon, wandelschoenen al aan – best nog even tijd voor de heerlijke muffin die we ’s ochtends hadden meegenomen uit Twizel!
Iets voor 5-en begonnen we enthousiast aan onze wandeling om Mount Cook van ‘dichtbij’ te kunnen bewonderen. Door de zon hadden we het lekker warm en konden we in een shirtje en korte broek lopen. Dat was lang geleden! (Abel Tasman, 24 februari?). Heel veel mensen kwamen al terug gelopen (de wandeling was een return, je moest dus heen & terug over hetzelfde pad) en we vroegen ons al af of we voor ’t donker terug zouden zijn (het zou 20.30u donker zijn)… maar we waren vrolijk en energiek en liepen in stevig (Abel Tasman) tempo door over rotsen, keien en hangbruggen (swingbridges genoemd hier, haha). We konden het hier ook niet laten om véél foto’s te maken van de bijzondere (grijze) bergen rechts van ons en de puntige rotsige bergen links waar héél veel ijs op lag. Af en toe hoorden we ijs naar beneden vallen en op de terugweg zagen we zelfs een flink berg ijs vallen! Wauw.. En toen (heenweg) kwamen we eindelijk de laatste hoek om waardoor we Mount Cook konden zien! Eigenlijk ook gewoon een grote puntige berg met heel veel sneeuw en ijs… maar de omgeving was prachtig. Het eindpunt van de wandeling was Hooker Lake, die volgens de folder op 900m hoogte ligt. Hier hebben we mooie foto’s gemaakt van de brokken ijs die in het spiegelglade meer dreven met Mount Cook op de achtergrond. Die brokken ijs waren afgebroken van de niet zo heel mooie – want vies grijze – Hooker gletsjer die aan de voet van Mount Cook ligt. (tsja, als je eenmaal de Franz Josef Gletsjer hebt gezien zijn andere gletsjers niet zo bijzonder meer…).
Op tijd voor het donker kwamen we terug. En we hadden ons goed voorbereid (longsleeve aan, sjaal om), want op de terugweg was het (zonder zon, die achter de bergen was gezakt) ineens behoorlijk fris!
Eenmaal terug hadden we nog genoeg licht om de camper tot slaapplaats om te toveren en de instructies te lezen voor het gaskookstelletje. Dit was namelijk de 1e keer dat we hem gebruikten! Achteraf bezien hadden we meer op DOC sites kunnen staan, maar we dachten dat het niet mocht omdat we geen ingebouwde wc hebben. Bleek dus te zijn van wel.. Ach ja.. We hebben een beetje taaie noodles gegeten en nog een boterhammetje met tonijn en zijn lekker op tijd gaan slapen. :-) (zonder douche, want dat is niet op zo’n DOC site!)

Jaja, je wordt niet vaak wakker met uitzicht op besneeuwde bergen als je je gordijntje open doet! Maar wij wel op die zaterdagochtend. :-) Hoewel dit echt bijzonder was, was het wel een lichte teleurstelling toen we het gordijntje op tilden, omdat het bewolkt was. De weersvoorspelling van het i-centre gaf gister aan zon in de ochtend!
Na ons omgekleed te hebben in de camper (dat was lastig, aangezien je in onze camperauto niet rechtop kunt staan) zijn we naar de shelter gelopen (een zit- en kookruimte) waar ook de wc’s zijn. Beetje koud water in je gezicht e.d. en lekker ontbeten met bammetjes en warme thee en we waren weer ‘good to go’.
Eigenlijk wilden we die dag naar Lake Tasman rijden, een meer wat ook uitzicht heeft op Mount Cook, en waar ook allemaal (gletsjer)ijsschotsen in dreven. We wilden daar een wandelingetje maken. Wel gingen we eerst langs het i-center om te informeren hoe ver ’t rijden was naar Lake Tasman. Aangezien het (1) beetje grijs was buiten, (2) we wilden voorkomen dat we in Twizel moesten tanken (aangezien ’t daar duur was en Lake Tasman wel een eindje rijden was) en (3) we niet zo’n zin hadden om te wandelen, was de keus om dan maar meteen te vertrekken snel gemaakt. :-) We waren het snel eens, en dus reden we naar Lake Tekapo. We reden eerst over dezelfde weg die langs Lake Pukaki voerde, die de dag ervoor er zo prachtig bij had gelegen. Vandaag zag-ie er een beetje saai uit, met weinig kleur…
Zo ook Lake Tekapo (spreek uit als – nee is geen geintje – “Take a poo”!). We hebben hier toch wat foto’s gemaakt. En Fenne heeft zelfs een roofvogel die in ’t gras zat gefotografeerd en even later gefilmd toen die met een soort ren-opstijg-achtervolging een eend die verder op in ’t gras zat wilde aanvallen. We hebben gelachen om dat beest! Daarna zijn we naar het water gelopen en hebben wat foto’s gemaakt en rustig op de stenen bij ’t water gezeten. Even niet veel gezegd en naar ’t water gestaard. Het meer lag er alleen een beetje grijs en saai bij.. niet zo mooi bij als de prachtige blauwe meren zoals Lake Pukaki, Lake Wanaka en Lake Hawea. Maar ja, die zagen we op zonnige dagen. – Misschien zijn we ergens toch stiekem een beetje verwend geraakt..? Nee, deze gedachte verwerpen we meteen weer hoor ;) – We zijn onze weg vervolgd na een toiletbezoek in Tekapo, een lekker BBQ-worstje v.d. parkeerplaats (van iemand die geld probeerde in te zamelen voor een goed doel: een MRI scanner in Timaru, omdat het ziekenhuis daar er geen heeft en veel mensen niet (meer) naar Christchurch willen) en na het volgooien v.d. tank. Tegenwoordig tanken we vaak al als we nog op een halve tank zitten.. (“hoe zou dat toch komen?” haha).
Tegen het einde van de middag kwamen we aan in het stadje Timaru. Hier zijn we eerst even naar de MacDonalds gereden voor een paar frietjes en een soort saucijsje, én de gratis wifi, die het helaas niet bleek te doen :-( Daarna zijn we naar de Pak ’n Save gegaan (grote cheape supermarkt) waar we ons avondeten voor die avond + de avond daarna hebben ingeslagen.
De camping was vlakbij, en we merkten meteen al dat dit een fijne camping was. De eigenaar reageerde tegen iemand voor ons met “Oh.. take your time” toen die vroeg hoe laat het uitchecken was. Mooi! Dachten wij al meteen. We kochten internet even ‘groot’ in, om allebei te kunnen skypen met Nederland en om lekker foto’s op facebook te kunnen zetten. De eendjes (zoals die bruine in NL) renden al meteen op ons af toen we op onze plek parkeerden en onze eet- & ontbijtspullen onder het bed vandaan haalden. Grappige beesten zijn ’t toch. :-)
Die avond hebben we lekker gekookte aardappeltjes gedaan met worteltjes en brocooli (hup gewoon in 1 pan) en lekkere rundvleesspiesjes. Tevens hebben we na ’t eten de kipfilet gesneden en gebakken en in een zakje + koelkast gedaan voor het eten de avond er na, aangezien we daar weer op een DOC site zouden gaan staan.

Voor degenen die goed hebben opgelet, weten wat er nu gaat komen ;-) : we zijn héél lang op de camping gebleven die zondag! (we hebben de tijd genomen) Allebei omstebeurt geskyped na het ontbijt (Anne eerst met Sander, Fenne daarna met Olga en Rob) en allebei zittend in ’t campertje, want op deze camping is wel echt goed internet en óveral ontvangst. Terwijl de één in de auto zat, zat de ander in de keuken bij alle spullen, waar weer wat apparaatjes in de lading lagen. De 500 MB bleek nog lang niet op, dus zijn we zittend in de lounge nog foto’s van Nieuw-Zeeland op onze facebook gaan zetten, terwijl de laptop volledig 100% opgeladen werd, want ’s avonds zouden we geen elektriciteit hebben. De campingeigenaar (zelfde als die bij de receptie de avond er voor) kwam nog 2 keer langs en we mochten heel relaxed lang blijven zitten. Alleen vroeg hij de 2e keer of de schoonmakers zo wel konden schoonmaken en toen zijn we naar de lounge verhuisd. Pas tegen 14.30 uur (!) waren we helemaal klaar om te gaan, maar we zijn pas vertrokken nadat we de beste man nog even persoonlijk hadden bedankt voor zijn relaxte houding. Dat waardeerde hij zichtbaar en meteen maakte hij nog een praatje met ons over onze volgende bestemming.
Dat was Akaroa! Of liever: Bank Peninsula, bij Christchurch. Want we hoefden pas maandag 12 maart in Akaroa te zijn voor het zwemmen met dolfijnen! (ja tof he :D maar dat lees je in de volgenda alina). We hadden van anderen gehoord dat er in Pigeon Bay een DOC site was, maar die stond niet in het boekje, dus was het even zoeken. Christchurch konden we trouwens makkelijk vermijden (m.b.v. de omschrijving v.d. campingeigenaar van Timaru die ochtend) en de weg naar Pigeon Bay was prachtig! Maar Pigeon Bay is een gehucht, dus staat het niet op de normale groene borden met witte letters, maar is het zo’n klein geel bordje. We vonden het nog best snel en genoten van het uitzicht. Beeld je in dat je links en rechts een baai ziet liggen en voor je uit prachtig glooiende heuvels/kliffen die naar beneden, het water in lopen. Tsja um, niet te omschrijven dus, ga ’t zelf maar een keer bekijken! :D
Eenmaal aangekomen op de DOC site leek het er uitgestorven… Er stonden heel veel (beetje oude, smoezelige, niet schoongemaakte) caravans, soms met voortent en zonder auto bij de deur… Er was dus niemand, op 1 stel in hun auto/camperbusje na, waar we alleen even zijn langs gereden. Tijd later hebben we nog in de verte naar elkaar gezwaaid, maar we hebben er verder geen contact mee gehad. Wij parkeerden ons campertje op een mooi stukje groen gras vlak bij de wc’s en een picknicktafel en zijn even naar het informatiebord gelopen om te kijken hoe we moesten betalen. Dat ging heel schattig, als volgt: we openden een kastje, waar huis-tuin-en-keuken enveloppen inlagen, die met de hand beschreven waren, zodat je wist wat je op de envelop moest zetten. Een pen lag ook in ’t kastje, en een ronde steen zodat de enveloppen niet meteen wegwaaien als je ’t kastje open doet. Naast ’t kastje hing een brievenbusje, waar je de envelop met ’t geld in moest doen :-) Zo gezegd zo gedaan, en dat was lekker goedkoop, 10 dollar in totaal! Is een verschil met de meeste (veel luxere) campings waar we 30 dollar p/nacht voor betalen.
Voor het betalen (we hadden geen 10 dollarbriefje in de pot en moesten terug naar de auto lopen) zijn we nog naar het water gelopen. De DOC site lag namelijk pal naast een baai en het water was op slechts 10m van onze plek. Fenne heeft er prachtige schelpen gevonden en ving ook een ieniemini krabbetje. Maar helaas, Fenne vond geen paua shell ;-)
Na het relaxen hebben we dus betaald en zijn vervolgens eten gaan koken op de picknicktafel. Heerlijk dat de kip zo kant-en-klaar in de pan kon! We moesten alleen even de paprika snijden voor onze chicken tonight, waar we ook nog wat gekookte broccoli v.d. avond ervoor bij gooiden. Mmmm, lekker! En we ontkurkten de champagne die we in Franz Josef v.d. camping hadden gekregen als bedankje voor fotomodel spelen bij de receptie. Niet helemaal onze smaak, maar je gaat een gegeven paard niet in de bek kijken he.
Naderhand kwam de “campingmoeder” een kijkje nemen. Dit was de man die de camping een beetje in de gaten hield en checkte of de wc’s nog “oké” waren (dat waren ze blijkbaar volgens hem :)). Het was een aardige man die nog een praatje met ons maakte over waar we geweest zijn, hoe lang al in Nieuw-Zeeland en waar gaan we nog naar toe (het standaard praatje). Wel leuk dat hij nog vertelde over zichzelf en het mannenweekend niet een ‘fishing weekend’ noemde, maar “we went on this trip to drink, eat and fish” (in die volgorde, haha :D ). Hij had nog een leuk grapje: “Oh you went to ROT-orua?” (omdat het daar zo stinkt naar rotte eieren). Ondertussen waren wij onze camper vast slaapklaar aan ’t maken en betrok de lucht een beetje. Mooi op tijd waren wij in de camper, want het begon te regenen… Om 21.30u hebben we ons omgekleed met de regen tikkend tegen de auto en zijn we in onze jassen naar de toilethokjes gerend om onze tanden te poetsen. Toch hebben we ’t nog lang volgehouden voor we gingen slapen… Als de één op bed ligt en puzzelt, kan de ander op de bank zitten en op de laptop een eind weg tikken. Tegen 23.30u ging het laatste lampje uit.

Maandag 12 maart was een speciale dag. Er stond namelijk iets in onze zakagenda’s genoteerd: 11.20 AM aanwezig zijn op de werf in Akaroa voor… het zwemmen met dolfijnen!!!
We werden die ochtend wakker in Pigeon Bay en het was er uiteraard heerlijk rustig. Lekker ontbeten met thee gekookt op ons gasstelletje en ook het afwaswater werd op die manier verhit. Het was mooi droog, dus de regen waren we alweer bijna vergeten (alleen de picknicktafel was ’n beetje vochtig bleek toen we gingen zitten). Ook leken er steeds meer blauwe plukjes in de wolken te ontstaan…
Om 9.30 uur vertrokken we, ruim op tijd zodat we absoluut niet te laat zouden komen. Tegen een uur of 10 kwamen we aan bij de main wharf in Akaroa en hebben ons campervannetje netjes geparkeerd om naar het eerste blauwe huisje toe te kunnen lopen. Hier moesten we namelijk onze tour nog betalen en nadat we dit gedaan hadden zijn we terug gelopen. Aan het begin van de pier kwamen we iemand tegen die we kenden… het was Coralie! (het Belgische meisje van Turangi, Punaikaki en Franz Josef!!)! We waren zo verbaasd om haar te zien, maar het was zo leuk! We omhelsden elkaar meteen. Zij had zich die dag nog afgevraagd of ze ons nog zou zien daar, zonder dat we van elkaar wisten dat we naar Akaroa zouden gaan. Grappig he?!
We zijn met haar het stadje ingelopen, omdat we honger hadden. Bij een cafeetje hebben Anne en Fenne een geroosterde panini gegeten en hebben we nog even gekletst. Omdat wij moesten gaan (om niet te laat bij het dolfijn zwemmen te komen) hebben we afgesproken om die middag om 15.30u op de main wharf af te spreken om samen ergens iets te gaan eten. We zijn toen snel terug gelopen naar het blauwe huisje om ons klaar te maken voor de tour! Eenmaal aangekomen bij het blauwe huisje, kregen we informatie over wat we die dag zouden gaan doen. We werden eerst in een nieuw jasje gestoken; wetsuit, wetsuitschoenen en snorkel. Onze kleren en tassen moesten we daar laten, want als we terug kwamen konden we daar warm douchen en omkleden. De belangrijke spullen konden we achter de balie laten, zodat zij er op konden passen.
Toen we eenmaal aangekleed waren en we onze spullen netjes neergezet hadden, mochten we de boot op…. maar niet voordat ze een geweldige foto van ons maakten in onze wetsuits. Natuurlijk moest er ook een mooie foto gemaakt worden toen we weggingen met de boot en iedereen moest lief lachen en zwaaien… (uiteraard foto’s waar je extra voor moet betalen en dit vermoedden wij al van te voren, door ervaring wijzer geworden).
De bootrit was heeeerlijk! Fenne ging al snel voor op het dek staan om lekker van het uitzicht te genieten en even later kwam Anne ook. Er waren hele hoge golven, waardoor het af en toe leek alsof je in een achtbaan/attractie zat. Net ’t Schip van de Efteling! Lekker kriebels in de buik :D Onderweg zag Fenne nog een pinguïn die een beetje aan het ronddobberen was.
Eindelijk zagen we ze hoor! Twee Hector’s dolfijnen zwommen 6 meter van de boot af maar kwamen niet dichterbij. Ze lieten niet het gewenste sociale gedrag zien, waardoor we verder gevaren zijn. Het gewenste sociale gedrag is dat ze interesse in de boot hebben, ook zodra die stopt en dat ze er dan een tijdje bij in de buurt blijven. Dat is een teken voor de gids, dat ze geïnteresseerd zijn en dat we mogen proberen met ze te gaan zwemmen. Deze twee dolfijnen waren waarschijnlijk eten aan het zoeken, waardoor ze niet geïnteresseerd waren. Na een tijdje gevaren te hebben waren er geen dolfijnen meer en zijn we weer omgedraaid met de boot. Op de weg terug richting de haven, zagen we opeens weer twee dolfijnen! Deze kwamen van rechts langs de boot en zwommen toen heel snel voor de boot langs. Eén van de twee sprong wel 2 meter uit het water en maakte toen een salto / back-flip!! Dit schijnt heel uniek te zijn, want Hector’s dolfijnen zijn niet zo acrobatisch aangelegd! Wat wij dus gezien hebben was geweldig en we mochten van geluk spreken. Iedereen op de boot was enthousiast en de andere meiden die ook naast ons voor op de boeg stonden slaakten net als wij kreten uit. Ook een Australische vrouw van eind 50 was zo enthousiast als een kind :-D Dit zag er veelbelovend uit!! Helaas hadden deze twee dolfijnen ook niet veel interesse en moesten we weer een stukje varen voordat er gelukkig toch nog twee dolfijnen waren die iets langer bij de boot bleven. Al snel kwamen er twee andere dolfijnen bij en waren er 4 dolfijnen die voor op de boeggolf van de boot “mee surften”. Nu was het onderzoeken of ze het gewenste sociale gedrag lieten zien. Dit was even spannend, want het was onze laatste mogelijkheid om met ze te kunnen zwemmen. Zodra de boot stopte merkten we al snel dat de dolfijnen ook weer begonnen te verdwijnen. Er waren twee dolfijnen die wel iets langer bleven, dus gaf onze gids groen licht en maakten we ons snel klaar om het water in te “springen”. Springen mocht niet want dat zou de dolfijnen afschrikken dus lieten we ons zachtjes in het water zakken. Dit was ook wel prettig, omdat het water echt ijskoud was! Het eerste wat je deed toen je in aanraking met het water kwam was naar adem happen en KOUDDDD roepen!
Toen we eenmaal in het water lagen en het water door het dikke wetsuit niet meer koud aan voelde, moesten we rare geluiden maken door onze snorkels. Of nou ja… eigenlijk moest je een mooi liedje zingen, maar dat klonk dus echt nergens naar. We moesten de eerste paar minuten dan ook hard lachen met z’n allen. Helaas bleven de dolfijnen op ongeveer 5 meter afstand en hebben we ze dus niet van dichtbij mogen zien. We zijn toen het water weer uitgegaan en terug gevaren naar de haven. Onderweg kregen we hot chocolate met een gingercookie (gemberkoekje). De gehele terug tocht hebben Anne, Fenne en de Australische vrouw weer voor op het dek gestaan om heerlijk te genieten van de tocht. We kregen nog de tip van haar om naar West-Australië te gaan, want de Kimberley’s zijn prachtig (ze woont er zelf, haha). Iets voor de volgende keer….
Eenmaal met onze voeten weer op het vaste land hebben we een heerlijke warme douche gehad en zijn we nog een hele tijd in het winkeltje blijven hangen. Omdat we niet met de dolfijnen hadden gezwommen en we er iets anders van voorgesteld hadden (de gidsen zelf ook) kregen we een refund van 50 dollar per persoon. Dit vonden we netjes, ook omdat we de dolfijnen toch wel gezien hebben en we hebben wel in het water rond mogen dobberen. Ja, dat vonden we erg netjes van de organisatie en het was ook wel een beetje een verrassing voor ons.
Om 15.30u waren we terug op de pier, omdat we daar met Coralie afgesproken hadden. We zagen haar nergens, dus zijn we langs de kade gelopen om te kijken of we haar ergens onderweg tegen zouden komen. Toen we haar niet tegen kwamen zijn we maar terug gelopen naar de pier en zag Fenne haar op een bankje bij de pier zitten. Blijkbaar waren we elkaar toch ergens gepasseerd zonder het te merken.
We zijn terug gegaan naar het cafeetje waar we eerder die dag ook waren en hebben iets lekkers gehaald. We hadden zien in iets zoets, want het was ook wel theetijd. Na onze lekkere gebakjes, zijn we het stadje nog verder doorgelopen. We zijn ook even bij het hostel van Coralie geweest, omdat het een schattig klein roze huisje was, met leuke raampjes en een mooi tuintje. We zijn nog verder doorgelopen en hebben op een bankje bij het water gezeten. Na daar een tijdje gezeten te hebben is Coralie naar haar hostel gegaan om eten te koken en zijn wij de stad ingelopen om een restaurantje te zoeken. We hebben uiteindelijk een restaurantje gevonden waar we een pizza en een cheeseburger gegeten hebben. Ondertussen hebben we onze camping nog gebeld om te vragen of ze nog plaats hadden en tot hoe laat er iemand bij de receptie zou zijn. Het was al 19.00u toen we in het restaurantje besteld hadden en waren bang dat we anders te laat bij de camping zouden zijn. Dit was allemaal gelukkig geen probleem en na het eten zijn we naar de camping gereden. We waren er om 20.15u en hebben ons bed opgemaakt. We waren allebei errrrrug moe. Zelfs Anne (die meestal als laatste ging slapen) had nergens meer zin in of puf voor. Zo kwam het dat we er al om 21.15u in lagen en na een beetje te hebben gelezen in bed lekker zijn gaan slapen!

Onze chilldag brak heel rustig en sluimerend aan. We hadden geen wekker gezet die dinsdag (13 maart) en werden na elkaar wakker. Bij het wakker worden zijn we allebei aan ’t lezen geslagen, zonder al te veel te zeggen. Lekker lezen in bed, heerlijk… lekker niks doen! We hielden ons niet zo bezig met de tijd die dag, dus bij benadering zijn we pas ergens tegen 9.00 à 9.30u wakker geworden… en waarschijnlijk hadden we pas tegen 11.00u zo iets een keer zin om er uit te gaan. Anne ging er als 1e uit om vast naar boven naar de receptie te lopen (de camping ligt op een heuvel met prachtig uitzicht over Akaroa en de baai). Het was al aardig zonnig, dus het uitzicht was prachtig! Uiteraard smeekte de fotocamera om weer uit zijn hoesje gehaald te worden bij deze aanblik…
Fenne had zin om te douchen, Anne niet, dus die kleedde zich om in de auto en toen Fenne terug was hebben we onze kleren in 2 wasmachines gegooid (paste niet in 1). Vervolgens zijn we op ons gemakkie in de keuken gaan ontbijten/brunchen (lunchen?). Zonder mensen om ons heen, want die hadden uren geleden al ontbeten natuurlijk. Fenne had een geniaal idee nog voor we goed en wel op waren gestaan: de flakes (soort chocolade’reep’ van melkchocolade, alleen is die heel luchtig want hij bestaat als het ware uit allemaal dunne laagjes chocola met lucht er tussen) verpulveren en op een geroosterd broodje doen. Als ware het vlokken zijn. En dat was Lekker!!! Na genoten te hebben van ons ontbijt en de was aan de waslijn te hebben gehangen is Fenne alvast naar de lounge gegaan en is Anne nog even een tijdje in de keuken gebleven om te kijken of alle souvenirs wel in haar handbagage er bij in passen. Tevens heeft ze gekletst met een Australische jonge vrouw die daar werkte en de keuken aan ’t schoonmaken was. Ze reist al 6 jaar de wereld rond met een Brit die ze nog maar net 2 maanden kende toen ze samen voor ’t eerst op reis gingen! Fenne was ondertussen met reisverslag 4 van NZ bezig zittend in de lounge. De zon scheen en een koele wind waaide. Het zwembad lag er prachtig bij.. maar niemand lag er in. Wij hadden ook niet zo’n zin om in die felle zon te verfikken en vonden ’t wel best zo.
Toen we eenmaal samen in de lounge waren, waar het lekker warm was, zijn we beiden afwisselend op internet gegaan. Fenne ging puzzelen op de bank als Anne op de laptop zat in ’t computerkamertje, en Anne ging haar thrillerboekje verder lezen op de bank als Fenne op de laptop zat. Tussendoor een keer controleren of de was goed droogde en van ’t uitzicht genieten en zo vloog de middag voorbij.
Tegen een uur of 18.30u zijn we maar naar beneden gelopen (stukje de heuvel af) en hebben we de inmiddels droge was (op paar dingetjes na) binnengehaald en in de auto gelegd. Vervolgens hebben we de kuitjes nog even goed getraind door vanaf de camping naar het centrum van Akaroa te lopen voor de boodschappen (vooral heuvelop was een goede work-out!).
Pas tegen 20.30u begonnen we met eten koken: chicken tonight! Met pasta i.p.v. rijst. En aangezien de ‘gewone’ kipfilet te duur was hadden we kebabkipspiesjes, gemarineerde kip dus, en dat was errrug lekker in onze Apricot (abrikozen) saus! Tijdens de afwas werden we nog soort van weggekeken door een groep van ruim 10 Chinezen…. En de rest van de avond hebben we weer in de lounge doorgebracht. Fenne heeft het vorige reisverslag voor het blog afgetypt en foto’s uitgezocht, terwijl Anne d’r boekje zowat uit heeft gelezen. Iets voor 12-en kreeg Anne de laptop om ’t verhaal na te lezen en iets na 12-en is Fenne gaan slapen. Nadat het blog incl. foto’s online stond is Anne ook ’t bed in gedoken.

De volgende dag woensdag 14 maart zijn we om 8.45u opgestaan en hebben we allebei lekker gedoucht. Anne is toen naar de receptie gelopen om te vragen of we die dag langer mochten blijven, aangezien we nog wat dingen op het internet wilden doen. Dit was geen probleem, dus gingen we om een uurtje of 10 ontbijten en zijn daarna lekker in de lounge gaan zitten. Anne heeft toen met Sander geskypet, terwijl Fenne met een puzzel verder gegaan is. Er was een Brits meisje die begonnen was met een puzzel van 1000 stukjes. Fenne dacht dat ze haar wel mocht helpen, dus heeft ze dat netjes gedaan (nee de puzzel is nog niet af hoor!! Fenne heeft zich netjes ingehouden) ;-).
Toen Anne klaar was op de laptop, heeft Fenne nog even haar dingen op het internet gecheckt, terwijl Anne weer gekluisterd zat in haar thrillerboek. We hebben die ochtend dus helemaal niets gedaan, behalve lekker rondhangen in de lounge en ons internet opmaken.
Nadat Fenne klaar was op het internet, was er nog steeds internet over en hebben we beiden nog wat foto’s op facebook gezet. Tegen 14.00u was het internet toch echt op en konden we op weg naar onze volgende bestemming: Kaikoura!
Om in Kaikoura te komen, moesten we via Christchurch rijden en daar kwamen we tegen 16.00u aan. Het was echt ontzettend druk (spits..) en er werd op erg veel plaatsen aan de weg gewerkt. Heeelll vervelend kunnen we jullie vertellen. Fenne had op de kaart gezien dat er ergens een “highway 1” om Christchurch moest zijn, zodat je niet dwars door het centrum zou rijden. Dit was zo moeilijk aangegeven dat we het uiteindelijk maar bij een benzinepomp (waar we toch moesten tanken) gevraagd hebben. Ze vertelden dat we nu op de weg zaten dwars door het centrum heen, en dat het een uur extra zou kosten. Ze adviseerden ons inderdaad de route die wij al zochten en wezen ons hoe we daar moesten komen. Deze weg was na wat omkeren en moeilijk (highway dwars oversteken en proberen te scherp te draaien met de campervan is best lastig..) doen, toch makkelijk te vinden en al snel zaten we op de goede weg richting Kaikoura!
Toen we in de buurt van Kaikoura kwamen, had Anne een briljant voorstel. Laten we in Kaikoura iets gaan eten, want het wordt al laat en het gaat snel schemeren en het koken in het donker werkt niet zo. We hadden namelijk afgesproken om die avond ook op een DOC site te gaan staan, waar ze alleen een wc (gat in de grond bleek later..) en ergens een riviertje hadden voor water. In het donker koken is dan niet echt ideaal, dus heeft Anne in Kaikoura “fish and chips” gegeten en Fenne een “mixed grill” (met bacon, ei en worstjes.. niet echt een mixed grill, maar wel lekker!).
Na deze heerlijke maaltijd zijn we doorgereden naar de DOC site die 9 km ten noorden van Kaikoura ligt. Het was even zoeken, want het werd niet aangegeven. Toen we eenmaal op een zandweg reden (wat de bedoeling was)… dachten we toch nog dat we misschien verkeerd zaten. We kwamen langs een huis en Fenne vroeg zich af of we misschien moesten vragen of we wel goed zaten. Omdat er geen licht brandde zijn we maar verder gereden. Opeens doemde daar een parkeerplaats op die heelemaaal vol stond met auto’s, campervans en tentjes. Het was zo’n bizar gezicht op in de middle of nowhere opeens zoveel mensen te zien! Toen we er heen reden zijn we echt niemand tegen gekomen. Toch kwamen er nog mensen na ons en waren er dus blijkbaar al veel voor ons geweest.
Het was een gratis “camping” en we vonden gelukkig nog een plekje tussen al die mensen. We hebben snel ons bed opgezet, want het werd al donker, en zijn gaan omkleden. Het toilet was een gat in de grond en tandenpoetsen moest je naast de auto doen en dan over een hekje heen spugen. Er was namelijk geen stromend water en dus hadden we van te voren genoeg water ingeslagen.
Uiteindelijk heeft Fenne nog even gelezen en is Anne nog wat gaan typen aan het blog voor week 5, voordat we allebei heerlijk zijn gaan slapen.

** En terwijl we dit reisverslag posten, staan we op het punt om terug te reizen naar Christchurch… Wat we in de tussentijd mee hebben gemaakt en daar gaan meemaken, lezen jullie in het volgende reisverslag over Nieuw-Zeeland week 5,5! (of week 6) ;-) Het is ons ergens gelukt om de achterstand van bijna 2 weken in te halen, zodat jullie dit nog kunnen lezen terwijl we aan de andere kant v.d. globe zitten. Althans, mits jullie dit lezen voor 22 maart, want dan zijn we alweer terug in Nederland! Ja, onze allerlaatste week op reis is ingegaan… Het zonnetje schijnt hier (bij jullie ook v.d. week hoorden wij gelukkig), dus wij gaan nog even genieten!! **

Liefs, Fenne & Anne