East Cape, Taupo, Tongariro Crossing & Wellington

(16 t/m 22 februari - NZ week 2)

Op 16 februari begon onze eerste dag van onze 2e week in Nieuw- Zeeland. We zijn om 8.00u opgestaan en hebben heerlijk ontbeten. Daarna zijn we boodschappen gaan doen en om 10.30u zaten we echt in de auto om vanaf Rotorua naar de East Cape te rijden. Dit is een stop die we van te voren niet gepland hadden, maar omdat we er zulke goede verhalen over hoorden (“it’s beautiful up there!” “oh you must go there!”) en omdat we dachten dat het nog wel paste in de tijd, hebben we onze planning omgegooid.
Het was een prachtige stralende zonnige dag, waardoor de omgeving er nóg mooier uit zag. Je snapt het wel, we hebben veel foto’s gemaakt. Uiteraard moest er dan ook een aantal keer gestopt worden, zoals bij Lake Rotorua, Lake Rotoiti en Lake Rotoehu. We zijn ook nog in Whakatane gestopt waar we geluncht hebben voordat we doorreden richting de East Cape. In dit stadje/dorpje hebben we mooie foto’s gemaakt van de rivierhaven en de Maori-invloeden (waaronder een monument, opgericht ter ere van een Maori man die veel had gedaan om het contact tussen de Maori en de Engelsen te verbeteren in die plaats).
Ons allereerste uitzicht op de Nieuw-Zeelandse zee was bij Ohope waar we wel móesten stoppen. Wat zag dit er mooi uit! De stop erna was bij Waihau bay, waar het eventjes druppelde en er een mooie regenboog was ontstaan. Hick Bay, onze laatste foto-maak-stop v.d. dag was een paar minuten rijden van Te Araroa af, dus gelukkig, we waren er bijna… (de tank was een beetje leeg namelijk).
Om 17.50u zijn we op een vrijwel lege tank aangekomen op de camping van Te Araroa waar de beste man van de receptie ons vertelde dat het tankstation dicht zou kunnen zijn voordat wij er aan zouden komen…
Na het parkeren van onze campervan hebben we gelijk ons bed opgemaakt. Anne is toen moe van het rijden even gaan liggen, terwijl Fenne een kleine wandeling naar het strand heeft gemaakt. Op het strand liepen heel veel paarden los (zonder ook maar een mens in de buurt), wat een erg mooi gezicht was en waar natuurlijk wat foto’s van gemaakt moesten worden. :)
Aangezien we geen boodschappen meer konden doen, besloten we om ‘fish & chips’ te halen bij het lokale cafeetje (lees caravan/hap hoek/vietnameese loempia wagen) op de camping. Dit was best te eten en terwijl we van onze ‘fish & chips’ genoten hebben we al onze apparaten weer op kunnen laden. Daarna waren we zo moe dat we lekker zijn gaan slapen.

Goed, vrijdag 17 februari, de dag van de waarheid. Zou het ons nog lukken om naar het tankstation te rijden? Of zou één van ons naar het tankstation moeten lopen om een jerrycan te halen?
Na het ontbijt en ‘inklappen’ van het slaapgedeelte is Anne achter het stuur gekropen en hebben we héél zuinig gereden (lees: minder hard en in laag toerental). Gelukt! De benzinepomp was in zicht. En wat voor één… alleen 1 pomp… een vrachtwagenchauffeur die de benzine leek bij te vullen zei dat je naar de overkant moest lopen en in de supermarkt om hulp moest vragen! Uiteindelijk heeft een meneer onze tank volgegooid en wisten wij eindelijk hoeveel liter er in onze tank gaat en hoeveel L er nog in onze tank zat (respectievelijk: 50 en 2,5L).
Opgelucht en met een volle tank konden we nu eindelijk naar het doel van onze extra ingeplande bestemming rijden: East Cape. Wat was de weg er naar toe móói! Het was wéér een stralende zonnige dag, dus alles ziet er dan nog veel mooier uit natuurlijk. Over een grotendeels ‘gravel road’ (grindweggetje) rijdend kwamen we langs loslopende koeien en paarden en na iedere bocht kwam er weer een ‘oh wauw’ of een ‘mooi..’ uit onze monden. Bij de East Cape Lighthouse aangekomen liepen we in een kwartiertje door de ‘jungle’ op trappetjes omhoog en hebben we eenmaal boven een tijd van het uitzicht genoten. Het hoeft niet gezegd te worden dat het aantal foto’s ongeveer exponentieel vermeerderd werden die dag ;-) Want ook onderweg werden er foto’s gemaakt (uiteraard alleen door de bijrijder). Nadat we eenmaal terug in Te Araroa waren en toen de afslag namen naar het zuiden om richting Napier te rijden, reden we meer in het binnenland en vergaapten we ons aan de vaarns die overal langs de kant van de weg groeien. Onderweg reed Anne nog een ‘rondje van de zaak’ (extra rondje op de rotonde), wat niet alleen gelach bij onszelf opleverde, maar ook de mensen die het zagen. :D Vlak bij de rotonde stopten we ook even voor een lekker ijsje.
Die dag reden we door plaatsjes met namen die verdacht veel op elkaar leken (zoals Ruatoria, lijkt op Rotorua) en hadden we een eindbestemming gepland die wel erg ver rijden was. We hadden die dag een “we zien wel of we het redden en waar we willen stoppen”-mentaliteit. Zowaar lukte het ons om iets voor Napier te eindigen, op een camping in ’t plaatsje Bay View.

Zaterdag 18 februari mochten we weer een dag doorbrengen met alleen maar zon. We hebben ons dan ook netjes ingesmeerd met zonnebrandcrème, want ook als je ergens even stopt om foto’s te maken, kun je verbranden. Om 8u opgestaan en tijdens ’t ontbijt even gebruik gemaakt van de (trage) wifi internetverbinding. Daarna nog even naar het strand gelopen van de camping en mooie foto’s gemaakt.
Fenne kroop achter het stuur tegen 10.45u en zo’n 2 uurtjes later kwamen we aan op onze bestemming: Taupo. Hier heb je een enorm groot meer (het grootste van Nieuw-Zeeland!) en we hadden even een keer zin in iets anders voor de lunch dan een bruine (voor NZ’se termen) boterham. We struikelden weer (zoals in vrijwel ieder stadje in NZ) over de KFC, Subway, McDonalds en Burger King, maar daar liepen we uiteraard aan voorbij en gingen op ’t terras zitten van een restaurant/café. Hier hebben we een enorm lekkere bagel gegeten met verse avocado, aïoli, gebakken bacon e.a. dingetjes. Toch was het niet zo heel warm en Anne was flink verkouden aan ’t worden, dus die zat als een oud vrouwtje met een fleecedekentje over haar benen. Op het grasveldje waar we op uit keken, richting het meer, stalden een aantal mensen hun zelfgemaakte kunst uit (iets dat daar iedere zaterdag is, en uniek is voor Taupo dat dit mag van de gemeente, hoorden we). Bij een lief vrouwtje kochten we een ansichtkaart met daarop een foto van haar bijzondere kunst: een schilderachtig tafereeltje gemaakt van allerlei (ongeverfd, dus natuurlijk!) kleuren schapenwol. Na wat foto’s gemaakt te hebben van het meer zijn we nog even kort een paar souvenirwinkeltjes in geweest. Na gepind te hebben zijn we doorgereden naar de Great Lake Taupo Holiday Park (camping). Hup, meteen het slaapgedeelte uitgeklapt, klaargemaakt en lekker relaxen maar, want we hadden nog zat tijd voor ’t avondeten. De uitnodiging bij de receptie van 2 beetje dronken Nieuw-Zeelandse jongens (die de marathon hadden gelopen die wij al hadden opgemerkt in ’t stadje) om bij hun in de hot pool (max. 4 personen) te gaan waar zij net voor hadden betaald, hebben we maar afgeslagen. Soms is het wijs om gratis dingen af te slaan...
Het was een heerlijk relaxte middag met het voeren van durfallerige musjes en telkens een bankje opzoeken die nog wel zon had. De avond was ook relaxed, want ons avondeten bestond uit soep uit blik. Lekker makkelijk! Na een beetje “wat doen we morgen en de dag er na”-uitzoekwerk was de dag wel weer voorbij.

Zoals vaak gebeurde werd Anne ’s ochtends vroeger wakker dan Fenne (vaak rond 7.30u) en dan de wekker (8u) en had ze weer ruzie met de zijdeur. Vrij irritant als je nog maar net wakker en nodig naar de WC moetend, eerst van ’t achtergedeelte naar de bijrijderstoel moet klimmen, om via die deur naar buiten te gaan en de zijdeur te moeten openen vanaf de buitenkant. Die ochtend moesten we wat telefoontjes plegen (voor ons hostel in Turangi en voor de beroemde wandeling die we daar wilden doen), voordat we ons klaar konden maken voor het national park Orakei Korako (een tip van Fenne’s volleybalcoach Sander).
Orakei Korako is vergelijkbaar met Wai-o-Tapu wat we bij Rotorua hebben bezocht, maar véél leuker! In Wai-o-Tapu zag je ook veel stoomkringeltjes en heel veel kraters met verschillende kleuren (zwart uitgeslagen, of geel, of juist helblauw water in een meer), maar hier hóórde je ook alles borrelen! Het was veel actiever in dat opzicht, en we hadden geluk: we waren daar net toen de Sapphire Geyser borrelend/spuitend uitbarstte! De Artists Palette (een stukje grond waar de Sapphire Geyser overheen uitbarst en met veel witte kalkachtige afzettingen en gele kleuren) was ook erg mooi. Op ons gemakje zijn we door het park gewandeld en naderhand zijn we weer naar het zuiden gereden, terug naar Taupo. Onderweg zijn we even gestopt bij de Huka Falls, een enorm grote ‘wilde’ waterval die in een grote massa wit schuim in helblauw water stort. Lastig te omschrijven, je had er gewoon bij moeten zijn (zoals met veel dingen die wij hier zien en meemaken, vooral hoe het landschap veranderd terwijl je er doorheen rijdt!).
Tegen 17.00u kwamen we aan in Turangi, waar we besloten hadden om 2 nachtjes in een hostel te slapen. Dit i.v.m. de mogelijkheid tot gebruik maken van kluisjes en dat het na die wandeling misschien wel lekker zou zijn om in een hostel te zijn en even je eigen bed te hebben. Toen wij wilden inchecken wilde de van origine Britse dame achter de balie eerst weten of we de Tongariro Alpine Crossing (die bekende wandeling) wilden gaan doen. Anne (inmiddels hondsverkouden en doodmoe, terwijl ze geen km had gereden die dag) gaf aan dat het wel de bedoeling was… Na wat overleg met z’n 2 en tips en suggesties van de stugge maar eigenlijk heel lieve Britse dame v.d. receptie besloten we om de dag erna een rustdag te houden en de Tongariro de dag er na pas te gaan doen.
Wat was het heerlijk om in ’t hostel niet de hele backpack mee te hoeven sjouwen, die kon gewoon in de auto blijven en slechts een toilettas en een tasje met schone kleren werd op het bed gepleurd. Het hostel, Extreme Backpackers, is een aanrader, over het algemeen vriendelijk personeel en brandschoon. En hoe schattig, ze hebben nog een videorecorder en je kunt uit veel films (op videoband, geen dvd’s!) kiezen om die te kijken in de TV room :)
’s Avonds hadden we zin in sla met gebakken aardappeltjes, dat was even geleden! Erg lekker. En het toetje (chocolate mudcake) hebben we gedeeld met 2 Duitse meiden (Marit en Vera) en met een Nederlandse jongen (Ivo) waar we tijdens ’t koken al mee aan de praat raakten. Ook hebben we met hen nog een potje Set gespeeld (waar Fenne telkens – en die avond dus ook – heer en meester in is).

Op onze ingelaste rustdag hebben we niets, maar dan ook echt he-le-maal niets gedaan. H-e-e-r-l-i-j-k!!! Oké vooruit, wel een wasje gedraaid en in de droger gedaan. Oh en ook nog ons blog bijgewerkt en foto’s ge-upload (poe poe nou nou). Verder bankgehangen of in de hangmat gehangen die in de tuin/patio hing en lekkere dingetjes gegeten (de Tim Tams ontbraken uiteraard niet). Anne knapte die dag helemaal op, het uitslapen tot 10.30 uur had wonderen gedaan. De dag erna durfden we het dan ook aan om de Tongariro Alpine Crossing (staat op nummer 3 van de “Top 10 Best Day Walks in the World”) te lopen. Naar het scheen zo’n 7 a 8 uur wandelen!

Dinsdag 21 februari: de wekker ging om 5.15u (voor Fenne) en 5.30u (voor Anne). Ja vroeg, want om 6.00u werden we opgehaald door één of ander wit busje met een blauwe streep (had Andrea, die Britse dame, ons verteld). Dit busje arriveerde om 7.00u bij het begin van de wandeling, en de chauffeur gaf aan dat we om 15.00u op de Ketetahi Car Park moesten zijn, dan kwamen ze ons daar weer ophalen om naar het hostel te brengen. Ter uitleg: het begin en het einde van de wandeling liggen beiden in the middle of nowhere. Je móet dus wel zorgen voor een ‘pick-up’, anders kom je.. nergens.
We waren die dag bewapend met véél boterhammen, chocolade rijstrepen en notenrepen, fruit, ruim voldoende drinken en snoepjes. We hadden onze in Sydney gekochte jassen aan en oh-oh-oh wat waren we daar blij mee. Door de voering van fleece hielden ze ons warm en daarnaast ook droog, want die dag was het bewolkt in de bergen en het regende ook af en toe. Ook de door Anne vanuit NL meegenomen dunne handschoentjes waren geen overbodige luxe op sommige stukken. Jammer maar helaas, veel prachtige dingen hebben we niet of maar een glimp er van kunnen zien. Het wilde de pret niet drukken en we hebben af en toe, als de mist op trok, toch wat mooie dingen gezien, waaronder de Emerald Lakes! De wandeling is trouwens niet voor mensen met hoogtevrees! Eigenlijk nergens heb je hekken, dus ook niet op de steile (en die dag door de regen ook glibberige) stukken. Met wat stops hier en daar en een rustig tempo kwamen we om 14.30u op onze ophaalplaats. De wandeling was, zeker op ons tempo, prima te doen! Alleen het laatste uur hadden we er genoeg van en toen begonnen we ook overal last van te krijgen (zeurende voeten en heupen e.d.).
We waren best moe en besloten om niet dezelfde dag nog door te rijden naar Wanganui (kustplaatsje aan de Westkust), maar om nog 1 nachtje in het hostel te blijven. Dan konden we bij aankomst lekker douchen en bankhangen de rest van de dag, en dan de dag erna rechtstreeks naar Wellington rijden.

Woensdag zijn we na 3 uurtjes rijden even gestopt in Levin, om bij McCafé 2 capuccino’s en 2 verschillende taartjes (allebei 1 helft) te nuttigen. Uiteraard was de free wifi ook een reden om in de McDonalds te gaan zitten.
Tegen 17.00u kwamen we aan in Wellington. Een prachtige tijd… spitstijd! Zoeken naar een parkeerplaats was eventjes een gedoe.. maar ach wij hadden de tijd. We hadden besloten ook hier in een hostel te slapen, simpelweg omdat er geen camping vlak in de buurt van zowel het stadscentrum als de ferry was.
Eenmaal op onze kamer waren we in 1e instantie niet helemaal blij met ’t hostel. Het zag er oud en versleten uit in de gangen, de lift en ons badkamertje. En een rare Maori jongen die boven Fenne sliep (in ’t stapelbed) leek wel stoned en stelde iedere vraag telkens 2 keer… Máár we legden al snel contact met een andere kamergenoot, een superleuk meisje uit Zweden genaamd Janina! We gingen wat eten bij de McDonalds en vroegen haar meteen mee, wat supergezellig was :) Nog op de kamer belde Ivo (de NL’se jongen uit het hostel Extreme Backpackers in Turangi). We hadden Nieuw-Zeelandse telefoonnummers uitgewisseld, zodat we contact konden houden om de Abel Tasman samen te doen. We spraken af om later die avond wat te gaan drinken en we namen Janina ook met ons mee. In een Ierse pub hebben we met z’n 4-en een paar biertjes en wijntjes gedronken en een leuke gezellige avond gehad! :D Ook hebben we de dagteller van de foto’s nog verder opgekrikt door een paar maffe foto’s te maken :) Zo hebben wij het Noordereiland en onze 2e week in Nieuw-Zeeland even goed afgesloten…

Groetjes,

Fenne & Anne