The Great Ocean Road

Wow, what a crazy ride! With a crazy driver and a crazy bus…

Op het moment dat we dit beginnen te schrijven zitten we nog in ons busje onderweg naar Adelaide (heerlijk, zo’n laptop). Als we hem versturen zijn we gearriveerd en zit onze 3 day Great Ocean Road & Grampians Tour (Melbourne to Adelaide) met Bunyip er echt op. Drie volle dagen met veel prachtige uitzichten, vergezichten (zie foto’s), veel wandelen en veel onderweg in de bus zitten, weinig slaap, 2 nachtjes kramperen, veel nationaliteiten en… een (te) gekke tourguide.

Wat was het dinsdag v r o e g ! ! De mensen op onze kamer zullen blij met ons zijn geweest - not! (terwijl iedereen al sliep rond middernacht binnenkomen, licht aan doen op de kamer en met tassen rommelen en zo’n 6 uur later een herhaling van ’t ritueel…). We voelden ons ook echt belabberd (zéér moe en Anne was nog erger verkouden), ons afvragend hoe we de dag zouden volhouden, ondanks dat we er echt heel veel zin in hadden. Niet veel later was dat allemaal vergeten. Door alle prachtige indrukken die dag was er geen tijd om je moe te voelen. We hebben genoten met volle teugen en héél veel foto’s gemaakt :-)

Na onze pick-up die ons bij ’t kantoor bracht van Bunyip zijn we met 22 anderen in een bus(je) gestapt met onze backpacks in de trailer daar achter en wel bij: Adam, our crazy tourguide. Nog voor we Melbourne uit waren was het duidelijk dat we ons niet zouden vervelen in de bus, Adam weet veel (“random information” zoals hij het zelf zegt), vertelt graag en op een leuke manier. Een voorstelrondje in de bus leerde ons dat we met 3 Nederlandse meiden (wij en nog iemand), 6 Koreanen (waarvan 1 leuke Koreaanse meid, 1 jong stelletje, 2 vriendinnen en nog 1 Koreaanse man – die laatste spreekt geen Engels en reist alleen (?!)), 7 Duitsers (1 jongen, 6 meiden), een Belgisch (Vlaams) stel, 2 Finse meiden, 1 Engels meisje, 1 Zwitsers meisje, nog een stelletje (Italianen) en natuurlijk 1 Ozzy (Australiër) op avontuur gingen.

Bij Turquoy, een stadje met allemaal surfwinkels (Ripcurl, Billabong, etc.) even benen gestrekt, wat gegeten en niets gekocht (te duur of niet echt bijzonder leuk spul). Onze 1e stop op de Great Ocean Road (2,5u uit Melbourne) was op Bells Beach (Adam: has anyone seen the movie with Keaunu Reeves and Patrick Swayze? It wasn’t actually filmed on this beach it was filmed in Vancouver!). Dit uitzicht was al mooi. Even later nog iets uit een film: het strandhuisje van Mel Gibson’s 1e film “Mad Max”. Tevens een huis dat op een gigantische grote paal ver boven de bomen was gebouwd, in verband met de ‘bushfires’. Een bewoner had er zo genoeg van dat zijn huis weer door bushfire was verbrand, dat hij op dat idee was gekomen. Bij de bushfires van februari 2009 was zijn huis ook niet verbrand, maar al het glas in het huis was wel gesmolten… Bells beach dus! Korte stop, foto’s gemaakt, en na half uurtje weer verder. We zaten dus al op de Great Ocean Road, maar de arch (boog) die over de weg staat, staat zo’n 30 km. verder dan het begin. Bij deze boog is ook een stukje strand en ook hier weer vergaapt aan het uitzicht. Raad eens wie we daar tegen kwamen? De meiden van oud&nieuw! Na deze korte stop reden we echt langs kliffen, door prachtig slingerende bochten en na iedere bocht weer een prachtig uitzicht. Van gekkigheid wist je niet waar je kijken moest! Azuurblauwe zee, schuimende golven, zwarte rotsen in de branding, groene begroeiing op de heuvels… Gelukkig stopten we even langs de kant van de weg voor snel wat foto’s :-)
Al doorrijdend komen we af en toe door plaatsjes. Op stukken vertelt Adam dingen, maakt een grapje, zorgt dat de sfeer er in blijft door te zeggen “was that good?” zodat de mensen in koor antwoorden “yeah”. Dat klinkt dan nog niet enthousiast genoeg dus doet Adam er een schepje boven op met “are we excited?!?” zodat de groep luider en enthousiaster “yeah!” terug antwoord. Onze tourguide hield het interactief op deze manier en door af en toe dingen te vragen. Bijvoorbeeld “in a couple of minutes we drive past an area with trees where we can see koala’s. Has anyone seen a koala yet here in Australia?”. En als hij uitverteld was ging de muziek weer aan en kon je genieten van het naar buiten kijken. Regel was in ieder geval dat iedereen de mond houd als Adam met zijn microfoon op z’n hoofd aan het praten was en daar hield iedereen zich ook netjes aan. Adam vertelt leuk, enthousiast, met veel intonatie in zijn stem en met grapjes tussendoor dus dit was leuk om naar te luisteren. De man had ook humor. Reden we door een rustig stadje, vertelt hij hoeveel inwoners het stadje heeft en vervolgt heel rustig “most people come here to die, um, retire” (de hele bus lachenl/grinniken). Adam lacht ook een beetje om zijn eigen grapjes, maar op een leuke manier en om te laten merken dat je hem niet serieus moet nemen op dat moment.

Verder nog een stop gemaakt in Lorne (apples, bisquits/cookies gegeten) en een tijd later lunch bij een lighthousestation (Cape Otway). Wat waaide het HARD! Vanaf een bepaald moment zaten we op het stuk van de Great Ocean Road (vanaf hier GOR genoemd) waar Tasmanië niet langer ten zuiden van de kust ligt. De wind die vanaf de zuidpool komt heeft dus vrij spel. Dat voel je wel! En dat vergeten Fenne en ik ook nóóit meer door die nacht op de camping (…). Na de lunch zijn we gestopt bij bomen waar echt véél koala’s te zien zijn. Koala is trouwens een aboriginal woord voor ‘no drink’ or ‘no water’. Koala’s drinken namelijk niet, ze krijgen hun vocht van de eucalyptus bladeren die ze eten. Dit liet onze tourguide ons weten. Ook had hij een leuk verhaaltje voor ons in petto:
“You can never find this anywhere people, not even in the thickest book of wildlifepark information. The mating ritual of a koala. A male makes this scary sound when he wants to mate, it sounds like this (hier maakte Adam echt een heel raar brulgeluid in de microfoon die inderdaad best eng klonk, haha). The female will respond to that, but basically saying “no I don’t want to mate. But I’m over here!” (Adam maakte een hoog vrouwenstemmetje) ‘cause the male actually rape the females. They will climb down a tree where the female is in and they drag her out of the tree ‘cause they can’t mate in the tree. Sometimes a female will get into a fork of the tree and hook on with her claws and the male can’t get her out, although he will scratch and bite her! ..Yeah so these koala’s look really cute and cuddly but they’re actually nasty bastards!” Haha, wat een bizar verhaal. Het schijnt dat je die brul van een koala op youtube kunt vinden… We stapten uit en zagen overal koala’s. Ook enkele héél dicht bij de grond! Echt zo superschattig (ook na dat maffe verhaal). Koala’s slapen 20 uur p/dag en er zat er één 1,5 meter boven de grond. Je kon hem gewoon aanraken!
Hierna nog naar een rainforest geweest en hier een snelle wandeling gedaan. Op dat moment regende het keihard (gek hoor, in een regenwoud) en waren wij blij met onze poncho’s. De hele dag was het echt longsleeve aan, vest aan, trui aan, weer uit, weer aan, poncho aan, uit… Het weer is echt ontzettend veranderlijk hier. Waarschijnlijk is het daarom dat “Four seasons in one day” door Crowded House (Australische band) is gezongen.
’s Avonds aangekomen bij Princetown, een stadje met, jawel, 11 inwoners! (ongeloofelijk). Het telde een pub, een klein winkeltje, een hostel en… een paar huisjes. Oh ja en de krampeerplaats. Het regende eerst, effe gewacht, toen de tent opgezet, gegeten (pasta bolonaise) in de pub en weer in de bus met z’n allen naar de ‘sunset’ bij de Twelve Apostels. Het was bewolkt, het waaide, het was koud en af en toe regende het. We hebben dan ook geen sunset gezien, maar toch heeft iedereen veel foto’s gemaakt. De sfeer bleef er desondanks goed in. Waarschijnlijk mede door onze grappige tourguide die een hele grote bellenblaas bij zich had en bellen ging blazen met behulp van de wind terwijl hij heel hard en enthousiast “Bubbles!!!” riep (wie heeft finding Nemo gezien? De vis in dat aquarium..? echt zo grappig als een Australiër “bubbles” roept, hahaha). Adam: “as you can see people, I am easily entertained”. Eenmaal terug op de camping direct gaan slapen.

… althans, das was wat we probeerden te doen. Fenne moest eigenlijk meteen al weer naar de wc (het was koud, en we hadden nogwel een extra slaapzak gekregen). We sliepen allebei met onze dikke vest/fleecetrui aan en sokken en dan was ’t nog.. “frisjes”. Ook lagen we op een hobbelig grasveld, op een ieniemieni dun matje en we lagen zijwaarts naar beneden. Anne rolde iedere keer naar Fenne toe. Maar dat was nog maar 1 ding. Een half uurtje of uurtje geslapen en het begon te regenen. Niet veel later begon het te onweren. Godverredomme.. Oké, lange broek aan gedaan, bergwandelschoenen vastgestrikt (in ’t donker) poncho aan en (30 m) naar het hostel rennen. Daar waren nog mensen wakker en aan ’t praten én er sliepen 3 mensen op zitzakken en de bank in de woonkamer. Oké, dat hadden wij misschien ook moeten doen… Naar ’t toilet gegaan en toen de onweer voorbij leek (het waren uiteindelijk maar 8 klappen en flitsen) weer teruggegaan. De regen is niet vaak teruggekomen die nacht, maar de wind… Het zeil klapperde zo hard dat het echt niet meer leuk was. Telkens als je weer lekker in slaap was gevallen werd je weer gewekt. Kortom: wat hebben we gekrampeerd. Om 6.00 uur de volgende ochtend waren we klaar met de nacht. Ondanks weer een nacht slecht/weinig geslapen waren we blij dat we met de dag konden beginnen!

Na het ontbijt, inpak-chaos in de woonkamer (niet alleen onze bus met 24 mensen was daar, ook de volle bus van Bunyip die terug zou gaan naar Melbourne) en chaos op het veld (matjes, slaapzak-zakjes, tentzakjes, tenten en slaapzakken waaiden alle kanten op) gingen we weer onderweg! En allereerst naar: Gibson Steps. Vlak bij de Twelve Apostels konden we trappen naar beneden. Het was weer koud dus zo veel mogelijk laagjes aan (truitje, longsleeve, fleece trui, vest er overheen en capuchons over het hoofd). Volgende stop was weer de Twelve Apostels. Dit keer brak de zon door. Wat is dat adembenemend mooi!!! De foto’s zullen voor zich spreken. De stop hier na was evengoed mooi, ondanks het grillige weer (tussendoor een hagelbuitje – Adam: “we have a saying here in Melbourne, if you don’t like the weather, wait 5 minutes”). Loch Ard Gorge. Adam vertelde hier een leuk verhaal over een schip (Loch Ard) die bijna Cape Otway had bereikt, maar helaas toch schipbreuk leidde en waarvan er 2 mensen overleefden (google maar, misschien kom je een verhaaltje tegen over Tom en Eve). Vandaag hadden we koffiepauze in Port Campbell. Onze trailer (waar alle backpacks in gingen) werd gemaakt – althans manusje van alles en duizendpoot Adam probeerde deze te fixen. Ook al was dit slechts ten dele gelukt, een leuk grapje tussendoor met de bus kon best (schokkerig optrekken in de laagste versnelling, zodat de bus een soort konijn wordt – en dit alles op een heuvel omhoog rijdend, terwijl Adam vrolijkt roept en juicht als een klein schooljochie en vervolgens naar een meneer op straat, die ons vreemd aanstaarde, roept dat-ie best mag lachen – met Adam kun je lachen :D ).
London Bridge. Nee, niet in Londen, maar in Australië. Google dit maar eens mensen. Levert, net als de 12 Apostels, prachtige foto’s op. De zon brak door, dus iedereen heeft goed kiekjes gemaakt bij deze stop. Na deze stop kwamen nog twee, even goed mooie, prachtige, adembenemende uitzichten bij The Bay of Martyrs en daarna de Bay of Islands. Bij de laatste moesten we helaas afscheid nemen van de GOR. Ik had er zelf moeite mee… Het was te mooi en ik genoot er zo van. Onze tourguide weer aan de microfoon na de Bay of Islands: “Okay everybody. Dit we enjoy that? (yeah!) Alright. Well, this is the last stop on the Great Ocean Road, as I already told you. We will turn North now and will see the ocean a little bit later, but that won’t be on the GOR. So say your goodbyes now!” En toen iets maffer: “Can we still see the rocks? That’s the last view! Ohhh noo we can’t see the rocks anymore – oh yes we can there are the rocks! Oh what’s that? Oh, ahhh, noooo” (als het zicht versperd werd door bosjes).
Vandaag lunch @ Warnambool. Hier in een pub lekker vlees gegeten. Warme maaltijd ging er in! Zeelucht maakt je echt hongerig. Mensen hadden in dit stadje ineens weer bereik en ik mocht op de smartphone van een Duitse jongen even m’n mail checken (hoe bedoel je, je gaat op reis om even los te komen van de hele tijd ‘connected met the world’ te zijn..).
Op het einde van de middag zijn we naar een (niet werkende) vulkaan geweest. Tijdens de wandeling naar het uitzicht omhoog zagen we skippy’s langs het pad grazen en weghopsen en hoorden we overal vreemde vogelgeluiden. De Kookaburra heeft zich nog niet laten horen helaas (zo’n maf aapgeluid komt daar uit). Na de wandeling nog foto’s gemaakt bij de Von Geurard Lookout (over de vulkaan en het gebied er omheen) en onderweg naar The Grampians (National Park) kregen we een leuk verhaaltje te horen over the Bunyip. Het blijkt dat de tour-organisatie is vernoemd naar een mythisch dier, verzonnen om kinderen te laten gehoorzamen. Of.. heeft het vroeger toch bestaan op ’t continent…? (scary!) We kwamen laat aan die dag bij onze accommodatie. Asses Ears (ik heb ’t niet verzonnen), waar we onze tent opzetten met de kangaroos ons observerend van een afstandje en wegspringend zodra we te dichtbij kwamen. ’s Avonds na het eten nog even bij het kampvuur gezeten en meegefeest bij Adam’s dancefeestje (die gek had in de keukenruimte een laserlamp opgehangen, een discobol, muziekinstallatie en nog een discolamp). Tevens is het (hij is zo’n 40 jaar oud) echt een klein kind en hij schaamt zich er niet voor, haha. Hij had twee nep-pistolen die laser schieten, als je dat op een schietschijf schiet (soort dartbord) en die in de roos raakt komt er een muziekje uit en gaan lampjes aan. Tevens heeft die gast gewoon bubbleguns (BUBBLES!!!), waterpistolen die zeepbellen blazen. Samen met Emma (Koreaans meisje) en Priscilla (de 3e Nederlandse meid) hebben wij ons erg vermaakt, haha. Tijdens een kort avondwandelingetje de prachtige sterrenhemel bewonderd. Helaas geen wildlife gespot, op een schattig opossumpje na dan vlak bij onze tent in de boom – die niet begreep waarom wij hem met een zaklamp beschenen, haha. We gingen slapen om 2.30 uur…

..en om 6.30 uur ging de wekker weer! Tsja, om 8.00u zou nu eenmaal de bus verder rijden. Slaapgebrek? Hoe bedoel je, ik voel het al niet meer! 5 of 6 uur slaap is zo onderhand ons ritme, ons lichaam raakt er al aan gewend joh! – einde stoerheid – wat waren wij moe… Vandaag was het helaas bagger bewolkt en zijn de foto’s van die dag niet zo super mooi (je wordt al snel verwend he, haha). Eerst een stop bij de Mackenzie Falls (waterval) en later nog bij de balcony rocks met uitzicht over de Grampians. Na weer een heel eind rijden met nu binnenlandse uitzichten (uitgestrekte, droge weilanden met vergeeld, vaak hoog gras, groene bomen en hier en daar een huis/boerderij) nog gestopt bij de grens tussen de staat Victoria en de staat South Australia (al het fruit wat we hadden moest hier worden opgegeten of weggegooid, dit omdat men in South Australia ‘paranoid’ is volgens onze tourguide). Tevens nog langs het fokprogramma gekomen voor een ongelukje van de natuur: witte kangaroo’s. De arme beesten hebben een roze huid en verbranden in de felle Australische zon. Toch worden ze gefokt, omdat het nu eenmaal geld in het laadje brengt. In Adelaide nog een groepsfoto gemaakt en na alle drop-offs werden wij ook bij ons hostel Backpack Oz afgezet. En denk je dat we gingen slapen? Nee nee, wij houden inmiddels van slaapgebrek en de daaruit volgende hoofdpijn en prikkerige ogen joh. We zijn namelijk na inchecken, eten en een douche nog naar de Ierse pub P.J. O’Brien geweest, waar we met onze groep hadden afgesproken. Bijna iedereen was er! (op 2 stelletjes, de Zwitserse toch al afstandelijke meid en 2 Finse meiden na). Zélfs de Koreaanse man die amper Engels kon! Het verbaasde me dat die überhaupt had meegekregen dat de afspraak werd gemaakt, haha. Het was nog erg gezellig :-) en we hebben de weg na alle vodka-lemonades nog terug kunnen vinden ook! (zonder kaart, met 3 Hollandse meiden, wauw, wij hebben richtingsgevoel joh).

De volgende dag (vrijdag de 13e) zijn we nog met Priscilla opgetrokken. Wasjes gedraaid en Adelaide rondgelopen. Adelaide is een aparte stad trouwens. Alle straten recht toe, recht aan en er woont niemand in het centrum. ’s Nachts is het er uitgestorven.. en de gebouwen zijn er weer heel anders. Wel heb je hier hetzelfde “Piew! Tuu tuu tuu tuu”-geluid bij de stoplichten als in Sydney. We grappen altijd dat we worden neergeschoten…

Morgen, zaterdag (en zondag) gaan we naar Kangaroo Island (2 daagse tour) en als we zondagavond laat terugkomen in dit hostel hebben we weer weinig tijd om tassen te herpakken, want maandagochtend moeten we (net als zaterdag trouwens) om 6.00 uur ’s ochtends uitchecken voor de Uluru Rock / Desert tour die 7 dagen duurt. We zullen dan vermoedelijk geen / weinig internet hebben. Misschien de 1e dagen nog, aangezien we dan nog in een hostel slapen (ook in Cooper Pedy, onder de grond!), maar de andere 3 nachtjes slapen we op een camping en zelfs 1 x in de open lucht! Bij de Uluru (Ayers, voor Olga ;) ) Rock. We hebben er zin in :-D Wanneer de volgende tekens van leven volgen is dus even afwachten voor jullie. Met dit reisverslag hebben jullie in ieder geval genoeg leesvoer, haha.

Groetjes!

Anne (en Fenne natuurlijk)

PS: mocht er niet direct foto’s bij ’t reisverslag staan, houdt de pagina dan in de gaten, want we voegen vanaf nu in principe altijd foto’s toe :-)