7 daagse tour van Adelaide naar Alice Springs

(16 t/m 22 januari 2012)

Wow als je dat hoort… 7 dagen… dan lijkt dat best lang om onderweg te zijn met een groep mensen. Uiteindelijk ging het zo ontzettend snel voorbij! De kou (en Antarctische poolwind) was duidelijk verleden tijd. Deze tour werd gekenmerkt door hitte, slechts lichte verkoeling van de airco van de bus en véél water drinken…

De tour startte voor ons op maandag de 16e om 6.45u toen we door ons hostel (als goedmakertje voor de avond ervoor) bij een hotel, genaamd ‘Mantra’ in Adelaide werden gedropt. Omdat we het gevoel hadden dat het niet het goede hotel was, zijn we na wat heen-en-weer-geloop en heen-en-weer-gebel met de uitvoerder, Adventure Tours Australia, toch gaan staan bij het hotel waar we waren gedropt. Totdat de telefoon van Anne weer ging en wat bleek… we stonden toch bij het verkeerde Mantra hotel! Hier werden we aardig geïrriteerd van! Uiteindelijk werden we door onze tourguide, die Anne aan de lijn had, opgehaald bij het mantra hotel waar we stonden.
Onze tourguide heette Ben. Een gozer die erg op zichzelf was, maar wel op zijn manier enthousiast dingen ging uitleggen en toelichten als je hem iets vroeg. De eerste paar dagen had hij helaas geen microfoon in de bus, waardoor het erg stil was (op het lawaai van de motor en de hobbels in de weg na dan). Toen de microfoon eenmaal gefixed was…. wow toen was hij toch opeens spraakzaam! Haha. Hij had ook – zoals iedere tourguide tot nog toe eigenlijk gedaan heeft – heel veel te vertellen over de verschillende planten, dieren en eerste nederzettingen in de omgeving waar we op dat moment net langs reden. Erg leuk als je zo lang naar buiten zit te staren. Dan weet je wat je ziet en begint het allemaal veel meer te leven.
We hadden ook een super leuke groep met 22 mensen. Natuurlijk waren er verschilllende nationaliteiten aanwezig, zoals Nederlands ;-), Zwitsers, Duitsers, Denen, een Zuid-Koreaans stelletje, een Oostenrijker, een Italiaan en een Fransman. Hoewel we niet naar het buitenland zijn gegaan om Nederlanders tegen te komen, zijn we vrij snel naar de andere Nederlanders, 2 Nederlandse meiden die elkaar ook nog niet kenden, Anneleen en Margon, toegetrokken en hebben we vaker met hen opgetrokken tijdens de tour.
De eerste twee dagen hebben we eigenlijk niet veel bijzonders gedaan en was het denk ik allemaal nog even wennen (aan de groep, de tourguide…). Wat vervelend was, was dat de tourguide niet een kort voorstelrondje deed, dus we zijn er zelf gedurende die week achtergekomen waar mensen vandaan kwamen en van een aantal mensen hoe ze heetten. Ook werden er niet echt regels gesteld, wat op de eerste dag al tot irritaties leidde bij de lunch aangezien een aantal mensen al voor de 2e keer eten gingen halen en bijna voordrongen / langs ons heen eten pakten, terwijl wij (stonden achteraan in de rij) nog niets op hadden. Vooral de Oostenrijkse jongen had hier een handje van. Niemand mocht hem trouwens, hoorden wij achteraf. Zelfs de Zwitsersen niet, omdat hij aandacht opeiste en alleen maar Duits praatte – hij kon ook amper een fatsoenlijk woord Engels, maar soms leek het alsof hij deed alsof hij je niet verstond! Afijn, gedurende de tour leerden we dat we de 1e x vooral veel op moesten scheppen, omdat, wanneer wij een 2e keer wilden halen, er weinig tot niets meer over zou zijn. Tot zo ver de strubbelingen.

Dag 1 hebben we een flink stuk gereden en arriveerden we rond lunchtijd in Quorn. Spullen gedropt, iedereen in dorms (kamers met meerdere stapelbedden) een bed gekozen en na de lunch hadden we nog wat tijd voor onszelf. Wij zijn toen even op internet geweest bij het Visitor Centre (VVV-kantoor), wat ons trouwens daar €2,50 p/kwartier kostte. No more free wifi, voorbij die mooie dagen…
Tegen het einde van de middag zijn we met z’n allen de bus weer ingestapt om een hike (wandeling) te doen op de Dutchman Stern (een berg), zodat we van het mooie uitzicht konden genieten. Ben vond het niet zo verstandig om gelijk al naar de Dutchman Stern te gaan, omdat het echt ontzettend heet was, dus zijn we uiteindelijk pas tegen een uur of 17.00u begonnen met onze hike. Jullie denken misschien “wandeling, dat doe je effe”. Maar vergeet het vlakke land, denk aan een omhoog lopend ongeplaveid pad met heel veel uitstekende rotsen en denk aan een fikkende zon op je kop. Je hebt ’t enorm warm, je zweet, je kuiten zeuren wanneer je nog lang niet halverwege bent en Anne kreeg op den duur zelfs koppijn. Pauzes nemen en water drinken uit je fles en weer verder. Zelfs de forsere mensen liepen door en no way dat wij wilden stoppen. Helaas, toen we het eigenlijk niet meer leuk vonden, waren we pas halverwege. Mooi niet dat we nu op gingen geven! Het uitzicht was dan ook prachtig, eenmaal boven gekomen, waar we iets van 2 uur over hebben gedaan. Het was inmiddels avond, dus we zagen lange schaduwen over het landschap. Terug naar beneden (het was niet meer zo warm) was een stuk relaxter!
Die avond voor het eerst in ons leven kangaroevlees gegeten. Wat was dat lekker! Zeker met de honey-soy marinade (huize Sesink: denk aan de karbonaadjes v.d. BBQ).

De volgende dag, dinsdag, hebben we meer van het enorm uitgestrekte gebied bezocht dat Flinders Range heet. ’s Ochtends gingen we als eerste naar de Kanyaka Homestead, een historische nederzetting. Allemaal ruïnes, want toen in de 19e eeuw hier mensen gingen wonen was het weer er jaren goed, met voldoende regen. Ben vertelde zelfs een verhaal van een kerel die verdronk in de rivier om zijn vee te redden. 4 jaar daarna was het er kurkdroog en zijn de mensen weggetrokken…. Daarna een bezoek aan de Yourambulla Caves gebracht. Een plek waar aboriginal art te zien was en waar Ben met blote handen een hagedis ving. Stoer he?! Nee hoor, niet echt, het was een ‘slow lizard’, omdattie langzaam is, haha. Anne raakte met Ben aan de praat over de Aboriginals. Ben is door zijn ouders ruimdenkend opgevoed, heeft veel over hen gelezen en is daardoor begripvol over de situatie van de huidige (nu levende) Aboriginals in Australië. Niet iedere Australiër is zo. In het onderwijs wordt de geschiedenis van het volk namelijk niet eens behandeld. Australië is een prachtig land, maar de geschiedenis van het vrij jonge politieke land heeft een donkere kant. De blanke, om het voor het gemak zo te noemen, hebben het land van de Aboriginals ingepikt alsof het van hun is om maar te beginnen. Een schrijnend voorbeeld van hoe Aboriginals behandeld werden vertelde Ben op dag 3: Het leger wilde een nucleaire bom testen. Om de Aboriginals te waarschuwen vlogen ze eenmaal over met een vliegtuig die een vaandel achter zich aan sleepte met de waarschuwing in Engelse tekst er op. Ben: “the Aboriginals had no idea what was going on. They just saw a big mushroom”. Het verhaal gaat nog pijnlijker verder. Om het nucleaire afval op te ruimen, werden ook Aboriginals ‘ingehuurd’. De blanken werkten in een mooi wit beschermend pak, en de Aboriginals in een korte broek…..
Het actieve tour-gedeelte van dag 2 werd afgesloten met een mooie wandeling in Horse Shoe valley (Saint Mary Peak), waar we een hele grote groep emu’s tegenkwamen. Na de wandeling geluncht bij een parkeer/campingplaats. Hamburgers! Met o.a. beetroot (rode biet, daar zijn ze gek op hier). Eenmaal terug in Quorn (ja we sliepen er 2 nachtjes, dat soort dingen ga je waarderen als je op reis bent, meer dan 1 nacht op dezelfde plek slapen) zijn we vrijwel massaal naar het zwembad gegaan om te verkoelen. Hier gezellig met Anneleen gekletst en gezwommen.

Woensdag moesten we helaas al iets vroeger opstaan. Ik zweer je dat ze dit express in het programma doen, om op te bouwen naar het einde van de week, en echt niet alleen omdat we nu eenmaal ver moeten rijden. Veeeelll gereden die dag. Máárr.. Ben had vanaf vandaag een microfoon! En om de zoveel tijd ging de muziek af en vertelde hij van alles en nog wat over het landschap, de dieren, etc. Zo vertelde hij over ‘the military testing’ op grote zoutmeren, waar we voor gestopt zijn. Lake Gardner hebben we van veraf een foto gemaakt en een tijd later bij Lake Hart zijn we langer gestopt en zijn we over het meer gelopen. Ontzettend ver uitgestrekt. Maar we moesten niet te ver lopen, omdat er landmijnen konden liggen die nog niet ontploft waren.. aan de andere kant van het zoutmeer. Ben verzocht ons trouwens om bij het oversteken van het (enkele) spoor op te passen voor een eventueel naderende trein. Zijn manier van ons dingen verzoeken was wel grappig. Een voorbeeld bij deze: “When you cross the railway, if you look left and right first, that’ll be much appreciated. Sweet.” Oh en “happy days” was zijn manier van afsluiten van het dagprogramma van de volgende dag of als iets goed was. “When we arive you guys can jump into the pool and I’ll prepare dinner. – Happy days”.
De tweebaans (1 voor heen, 1 voor terug) snelweg waar we telkens overheen reden heette de Stuart Highway, vernoemd naar een man die rond 1861 te paard van Adelaide naar Darwin is gereisd om te kijken of een Telegraph-line aangelegd kon worden. Niemand wist toen hoe het binnenland er uit zag. De beste man lukte het pas bij de 3e poging. Oh ja, en dan nog iets over de “road trains”. Dit zijn giga-trucks, soort dubbele vrachtwagens, die met 100 km/uur door de woestijn crossen. Als ergens een stop komt, staat zo’n 3 a 2,5 km van te voren een bord die dit aankondigt speciaal voor de truckers, zodat zij weten dat ze gas kunnen minderen. Remmen vanaf deze snelheid is voor hen uitgesloten, bij die temperaturen en bij zo’n vervoersgewicht zouden de remmen direct stuk gaan. Het is dan ook algemeen bekend dat ze voor niets en niemand stoppen, ook niet voor een verdwaalde koe of kangaroe. Zorg dus dat je je auto niet, ook niet bij pech, midden op de weg laat staan…
Tegen het einde van de middag aangekomen bij Coober Pedy (afgeleid van een Aboriginal woord dat “witte man in gat in de grond” betekent). Een woestijnstadje met niets in de omgeving en met heel veel woningen in de grond. Oh en met opaalmijnen. Ons hostel was ook in de grond! Lekker koel binnen joh… Eerst, na installeren in de dorms, een rondleiding in de mijn naast ’t hostel, inclusief een commercieel filmpje en daarna kom je (hoe convenient) uit bij de plek waar sierraden met opaal worden verkocht. Niet normaal hoe duur opaal is! Tevens hebben we eind van de middag genoten van Joeys. Dit zijn babykangaroos (ook een baby koala wordt ‘joey’ genoemd) en in Coober Pedy was een ‘nursery’ waar babykangaroo-weesjes worden opgevangen, gezoogd, weer wild gemaakt en weer vrij gelaten. Wat waren die joeys schattig!!! We stonden met z’n allen achter het hek, terwijl de eigenaar van de nursery (die ook aboriginal art verkocht) ging zitten en ging vertellen. Eerst werden de kangaroos de fles gegeven die al wat ouder waren (tussen de 1 en 3 jaar). Die vonden we al schattig. Toen kwamen de joey’s, de jongste 4, de oudste 7 maanden. Deze waren liiiiiieeeef! Ze werden naar buiten gedragen in een tas van dikke stof en daar in zaten ze ook nog in een soort zakje. Één babykangaroo wilde de hele tijd uit de zak, maar er vervolgens weer in. Dat in de zak (idee van een buidel) gaan zag er zo komisch uit. Het beestje dook er voorover gebogen in en maakte dan een soort koprol. Het zag er onhandig uit! Ook leuk was dat diezelfde en nog een andere graag de benen strekten. Dit kangaroo-hoppen ging al aardig snel, maar je zag dat ze het nog niet helemaal onder controle hebben, haha! Vooral grappig was toen 1 kangaroo over een stuk gaas was gesprongen, dat waarschijnlijk bedoeld is om een plant of iets te beschermen en in een ronde vorm was neergezet op die plek. Het kangarootje kon niet verder springen en zat gevangen - ze moest er uit geholpen worden door de eigenaar, terwijl hij er tegen praatte alsof hij het tegen een baby had. Dat deed hij bij alle kangaroos trouwens. En als we de beste man moeten geloven, denkt één van de wat oudere kangaroos dat het een mens is en drinkt-ie graag wijn, kijkt TV e.d…. ’s Avonds met z’n allen pizza gegeten bij “John’s” tegenover het hostel. Fenne heeft ’s avonds nog een tijd met Anneleen, Ben een vriend van Ben en 3 Deense meisjes zitten kletsen, terwijl Anne al knock-ed out in bed lag. Het bleek dat een van de Deense meisjes bijna jarig was. Toen het 12 uur was hebben we haar gefeliciteerd, voor haar gezongen (in het Deens) en kwam Ben met een cake met lucifers erop! Echt heel leuk voor dat meisje, ze was heel erg verrast. Uiteindelijk is Fenne om een uur of 2 naar bed gegaan, evenals Anneleen.

De volgende dag (donderdag en dag 4 van de tour) was Fenne zo gek om samen met Anneleen (en nog meer mensen) om 6.30 uur op te staan om zo in het koele gedeelte van de dag op zoek te gaan naar opaal in de grindhopen (uitgegraven uit de mijnen). Anne genoot van de koelte en de afwezigheid van licht in de ondergrondse kamer en heeft uitgeslapen tot 8.30 uur. Rond 9.00 uur trof Anne Fenne en Anneleen nog altijd zoekend aan, onder het rode desert stof en nog steeds fanatiek, haha. Uiteindelijk hebben we allemaal wel wat gevonden, maar een korte check door de mensen van de mijn naast ‘t hostel wees uit dat het ‘nep opaal’ is. Ofwel, opaal zonder kleur(ige spikkels). Jammer! Ben vertelde ons dat een aantal maanden geleden een meisje van 6 nog iets vond in de grindhopen waar de eigenaar van de mijn 5000 dollar voor neer wilde leggen, vandaar dat we toch even de moeite hebben genomen.
Om 13.00u geluncht met een quiche (het eten op deze tour was erg goed, lekker, gevarieerd!) en toen weer onderweg. Na weer – met een korte stop bij “the dog fence” tegen dingo’s – uren rijden aangekomen bij onze 1e camping van de tour in: Marla. Wat was het water hier víesss!! Even ter verduidelijking: in de hitte van de woestijn dronken we allen veel, ondanks dat we tot nog toe weinig hebben gewandeld. Het beste is toch wel een 2L. p/p. Aangezien frisdranken/sapjes e.d. niet dorstlessend zijn, drinkt iedereen vooral veel water. Vanaf het begin v.d. tour stond er ook een 38L. bak water bij de ingang v.d. bus zodat je je fles kunt bijvullen (met de regel: vul je fles bij een ‘tap’ ofwel kraan als dit in de buurt is en drinkwater bevat, anders vul je hem bij uit de tank, die onze tourguide netjes bijvulde iedere keer). Ben waarschuwde ons al vanaf dag 1: wen maar aan warm water, want op bepaalde plekken komt het water zo de kraan uit (omdat het weer nu eenmaal zo warm is, dat de leidingen onder de grond ook warm worden en dus ook het water). Dit is ook de reden dat het water in Australië naar chloor smaakt. Alsof je zwembadwater, lichtjes gemengd met NL’s kraanwater drinkt. Niet echt lekker voor onze aan Nederlands water gewende tongen! Maar dan, het water in Marla. Dit was een compleet nieuwe ervaring: het smaakte ziltig/zout! Erg veel mineralen in het water waarschijnlijk, maar je krijgt het op een gegeven moment echt niet meer weg. Ook al heb je dorst!
Terug naar donderdag 19 januari, rond 17.30 uur. Wij mochten bij aankomst in Marla, nadat we braaf allen onze backpack uit de trailer (die achter de bus hing) hadden gepakt en in 1 van de tenten hadden gedropt, zwemmen in het zwembad die 5 minuten lopen vanaf onze kampeerplaats lag. Dit deden we dan ook dankbaar! Eenmaal in dit zwembad, lekker kletsend met Margon en Anneleen (de Nederlandse meiden) zagen we zwaluwen vlak boven het water scheren en een andere, zeer bont-kleurige vogel. Dit is volgens Ben, na onze beschrijving, een ‘kingfisher’ soort, ofwel een ijsvogel. Deze had echter geen blauwe rug en kop, maar had een groene rug en turqoise staart en oranje flanken en borst. Zo mooi! Vlak voor het eten (dat in een overdekte keuken werd geserveerd, stir&fry aten we, ofwel ‘roerbak’ met vooral veel kip, groenten en chilisaus, en beetje mie) zagen we nog een regenboog! En dat terwijl bij ons de zon nog scheen en dan met het rode zand als voorgrond.. zeer bijzonder. Aan de foto’s kun je trouwens ook zien dat de grond c.q. het zand steeds roder wordt! Terwijl je in de bus zit zie je het landschap wel veranderen, maar – wat Fenne en ik hadden verwacht – de woestijn in Australië bestaat niet uit kale ‘rode’ vlaktes, maar uit lage begroeien, soort van grasachtige struiken en ook bomen! Alleen is het niet dichtbegroeid en niet ontzettend groen, en staan er ook veel kale (dode) bomen.
Na het eten hebben we het spelletje Set tevoorschijn gehaald, net als de avond ervoor in Coober Pedy. Inmiddels hadden we al een flinke groep fanatiekelingen die mee wilden spelen :) Aangezien het Ben’s laatste avond was, omdat we blijkbaar halverwege een andere tourguide zouden krijgen, besloten we om een biertje voor hem te kopen. We vroegen of hij mee ging wat drinken bij het café. Hij antwoordde van nee, maar nadat we aangaven dat we hem wilden trakteren als bedankje ging hij toch mee. Een groepje was al bij het café en wij (Fenne, Anne en Anneleen) sloten aan. Een aantal Zwitsers (waaronder een vader en een dochter die samen reizen) en Duitse meiden. Later kwam ook de Italiaan en Margon er bij zitten. Anne genoot hier van haar eerste drankje sinds tijden (een Malibu cola!) en Fenne van haar ijskoude coca cola met de leuke tekst “share a coke with your mate”. We vroegen een aantal Australische jongens naast ons of ze een foto van ons wilden maken. Ze zeiden ja en meteen werden er tig camera’s hun kant op toegestoken. Ze vroegen aan een vriend van hen “grab a few camera’s” zo van: help ook effe mee. Die kerel zei “nooo, I wanna be in the picture!” hahaha. Dus nu heeft iedereen een foto met de groep er op en aan het einde van de lange tafel staat er een kerel op met z’n duimen omhoog die niemand kent!
Het werd niet al te laat die avond, maar het was wel een bijzondere. Het was de 1e avond dat we in een swag gingen slapen! Voor veel mensen de 1e keer (alleen Anne had 1x eerder in een swag geslapen 9 jaar geleden) en sowieso bijzonder onder een prachtige sterrenhemel. Ook ’s nachts was het ontzettend warm. Je had genoeg aan het dikke schuimrubber matje van de swag met het tentzeilachtige doek er omheen en je laken. Door de wind hadden we die nacht geen last van muggen, maar het zorgde wel voor een wat onrustige nacht. Desondanks hadden we beter geslapen dan de mensen in de tenten, hoorden we later, waar het superwarm in was geweest!

Op vrijdag 20 januari was het weer tijd om de spullen in te pakken en op weg te gaan naar ons volgende gedeelte van de tour. De 3 daagse Uluru tour. Nadat we een paar uur hadden gereden stopte we in een plaatsje wat het dichts bij het midden van Australie ligt. Volgens Ben was het ongeveer 100km naar het oosten waar het midden was en zo dichtbij als wij er waren, was bijna niet te doen. Hier nam Ben afscheid van ons en kregen we 2 meiden als tourguides. Teagan en Bec heette ze. Teagan was mee om Bec te ondersteunen, aangezien dit voor Bec de eerste keer was dat ze een tour “alleen” moest doen. Dit viel aan haar te merken, vooral als ze iets vertelde. Je zag dan aan haar bewegingen en gefriemel dat ze erg zenuwachtig was.
Na de wissel en een korte stop zijn we doorgereden richting Uluru (voor mams Kneijnsberg Ayers Rock ;-)). Wat was dat prachtig toen we “The Rock” in het vizier kregen! Wow.. wat kan een rots soms mooi zijn haha. We hebben er een stukje omheen gereden om naar het Cultural Visitors Centre te gaan. In dit centrum werd veel verteld over hoe de Aboriginals leefden en wat Uluru voor hun betekent. Helaas weet de “blanke” niet veel over de cultuur en verhalen van de Aboriginals. Deze worden namelijk alleen verteld aan de bloedzuivere Aboriginals.
Na deze informatie moesten we weer verder naar the Olga’s (het national park waar deze bergen liggen heet Katja Tjuta). Dit was ook een prachtige bergketen, waar we een wandeling gingen maken. Omdat het hier ook zo heet was, deden we het rustig aan en konden we niet de hele wandeling doen. De gehele wandeling loopt ver naar beneden een dal in en daar was het die dag gewoon te heet voor. Je mag er dan door de parkbeheerders ook niet in. Het eindpunt van de wandeling was “Valley of the Wind” aangezien het daar vaak hard waait. Het was ook echt een prachtige wandelingetje.
Toen was het tijd voor het zonsondergang spektakel! Ja, ja… we gingen de zonsondergang met Uluru bekijken en…. we hadden “BUBBLEEESS!!” Echte bubbels wel te verstaan, de bruisende vloeibare variant, samen met chips en dipsaus. We waren helaas niet de enige die daar stonden! Bussssseeeennnn vol mensen haha! Tja.. het is ook een super mooi spektakel, dus dan kun je ook wel verwachten dat er veel mensen op af komen. Elke minuut veranderde de kleur op “the Rock”. Ja, dat was echt mooi!
Toen de zon eenmaal verdwenen was, verdwenen de mensen ook 1 voor 1. Wij zijn toen als groep ook weer opgestapt en richting onze overnachtingsplek gereden. Hier hebben we geprobeerd om heerlijk te eten, maar dat viel soms niet mee. Je moest je eten goed afschermen van alles insecten die rondhingen/rondsprongen/rondhuppelde en rondvlogen. Wat een beesten allemaal het krioelde ervan. Sprinkhanen, bidsprinkhanen (die waren super mooi!) kakkerlakken, motjes (allerlei soorten en maten) tja.. genoeg in ieder geval. Ze zaten niet alleen daar, maar ook op de badkamers! Wat nog veel vervelender was als je rustig op de wc wilde zitten. Dan vloog er weer zo’n ongecontroleerde sprinkhaan om je oren en schrok je je wezenloos. Tja en wat te bedenken over ’s avonds toen we in onze swag gingen slapen!! Eerst moesten we weer goed kijken dat we niet in de mieren gingen liggen. Fenne was er al in gaan staan toen ze in het donker de tent uit liep. Dus overal met een zaklampje rond schijnen om uiteindelijk toch een goed plekje te vinden. Eenmaal een goed plekje gevonden, was het tijd om lekker te gaan liggen. Helaas ging de grote lamp bij de keuken te snel uit. Daar waren namelijk duizenden insecten op afgekomen en die moesten nu een andere toevlucht zoeken. Anne was nog niet klaar met alles goed te leggen in de swag…. dus je raad het al!! Fenne kreeg de volle lading van insecten op zich toen ze opeens allemaal naar Anne’s zaklamplicht wilde verhuizen! Heerlijk was dat, een swag vol met insecten! Uiteindelijk heeft Fenne toen Anne de zaklamp uitdeed de insecten weg kunnen jagen en de rest van de nacht heerlijk geslapen. :)

Zaterdag 21 januari ging ons wekkertje om 4.30u (ja echt, zó vroeg). In het donker (in de keuken was wel licht hoor) ontbijten, je swag opruimen, spullen inpakken en met z’n allen weer de bus in. Na de zonsondergang (sunset) was het nu namelijk de beurt aan een ander spektakel: sunrise! (zonsopgang) Ook nu weer waren er genoeg mensen, die samen met ons wilden genieten van het prachtige licht. De kleuren waren inderdaad anders dan bij de zonsondergang, maar ze waren nog even prachtig! Toen de zon opgekomen was, zijn we de bus weer ingestapt op weg naar onze volgende stop, namelijk Uluru van dichtbij. We stopte op een grote parkeerplaats, waarvandaan we richting Uluru konden lopen. Het eerste gedeelte, was een korte wandeling langs een rand van Uluru, samen met Bec en Teagan. Bec vertelde ons onderweg een aantal dingen van wat we zagen. We mochten niet overal foto’s maken, omdat sommige stukken heilig zijn voor de Aboriginals. We zagen ook een plek, waar je “the Rock” kunt “beklimmen”. Je zag een pad Uluru op die uitgesleten was door voetstappen. Heel apart, want wij dachten dat je er helemaal niet op mocht. Blijkbaar mag dat ook niet (van de Aboriginals), maar het wordt wel aangeboden (wat dan weer erg vaag is :-S).
Toen deze wandeling na iets van 45 minuten afgelopen was, mochten we kiezen of we helemaal om Uluru heen wilden lopen of een halve wandeling wilde maken. Als je er helemaal omheen wilde was dit 10km in de 50gr zon lopen. De andere wandeling van ongeveer 5km en leek ons veel beter. Margon, het andere Nederlands meisje uit de groep liep ook de 5km. We zijn toen samen de wandeling gaan lopen. We hebben echt genoten, wat was dat prachtig. Gelukkig was er af en toe schaduw en konden we Uluru zelfs aanraken haha! Dat was dan toch wel bijzonder..
Eenmaal terug bij de bus zijn we weer terug gereden naar Uluru Resort om daar lekker te gaan lunchen en een lekkere frisse duik te nemen in het zwembad. Heerlijk was dat na al dat wandelen in de hitte!
Daarna zijn we doorgereden naar onze volgende campingplaats, waar we weer heerlijk hebben gegeten en daarna onze swag weer hebben klaargelegd. Ook deze avond lagen we met z’n vieren in onze swags, namelijk de vier Nederlandse meiden! Die hards!!!! Haha. Op weg naar deze campingplaats, die echt in the middle of nowhere lag, zagen we trouwens nog een dingo langs de kant van de (onverharde) weg staan. Onze tourguides hadden al gezegd dat dat die daar rondliepen. En ’s nachts toen we in het pikkedonker in onze swags lagen hoorden we ze huilen! Was mooi en apart om te horen. Tevens zagen Anne en Margon een enorme komeet/vallende ster. Die nacht hebben we heerlijk geslapen. Althans.. Fenne op 1 minuut na, want toen het erg hard begon te waaien en zij als enige van ons allemaal wakker werd is ze de was gaan redden. Ach ja, je ken ni alles hebben.

Dag 7 en laatste dag van de tour, zondag 22 januari moesten we wéér vroeg opstaan, 4.15u werden we gewekt door Bec! Zo zie je maar, ook wij moeten dingen ontberen, ook al zijn we op vakantie ;-) Het vroege opstaan had een hele goede reden: in de koelte van de ochtend kunnen wandelen in/op/over Kings Canyon. Deze wandeling was echt zo ontzettend mooi! Totaal anders dan de andere wandelingen en van te voren hadden we er helemaal geen beeld bij (anders als bij Uluru). Het bleek een onverwacht mooi en unieke omgeving te zijn. Het was hiken op een bergketen die uit rode rotsen bestond. We liepen/klommen eerst omhoog en daarna liepen we er overheen, maar tegelijkertijd ook ‘tussendoor’. Op sommige plekken had je uitzicht op de ‘Kings Canyon Creek’ beneden die in het midden van de soort hoefijzervormige bergketen zat en op de groene bergen daar achter, en op andere momenten liep je op een soort ‘rode maanlandschap’ met rotsen links en rechts ver boven je hoofd uittorend. Rode rotsen, overal en hier en daar lichtgrijze boompjes en bush die in de rotsen groeiden. Bec vertelde ons over de boom die ‘weduwmaker’ wordt genoemd, omdat die soms zomaar een tak kan laten vallen als die boom besluit daar geen water meer naar toe te laten gaan. En ze liet ons de boom zien waar de Aboriginals de boomerang van maken (de vorm zit al in de boom). Ook zagen we fosielen van schelpen en versteende ‘zandribbels’ die de oceaan van miljoenen jaren geleden heeft gevormd.
Op een gegeven moment tijdens de wandeling kwamen we in een gebied waar een riviertje /watertje liep. Dit stuk leek echt uit de film Jurassic Park te komen. De bomen en de hoge grote varens echt alles zag er zo apart uit. Het heette “The Garden of Eden” wat misschien wat hoog gegrepen is aangezien de waterpoel op het eindpunt van het watertje niet heel helder was… maar wel erg mooi en de moeite voor het omlopen waard. Ook hebben we hier gelachen om de Spinifex Pigeons (google maar voor de grap). Maffe vogels…
Na de Garden of Eden kwamen we nog vaarns tegen waarvan de meesten zo’n 500 jaar oud zijn. Één noemden ze “the Grandmother” die wel 800 jaar oud moet zijn! Damn wat oud… Meteen even een foto gemaakt!
Eenmaal terug onderweg naar beneden was het echt heet geworden en bleek de 3L water die wij per persoon bij ons hadden precies genoeg… En dat terwijl we van onze tourguides verplicht ‘slechts’ 1,5L bij ons hoefden te hebben en de meesten alleen die hoeveelheid bij zich hadden..
Terug bij het resort mochten we lunchen en direct daarna weer heerlijk verkoelen in het zwembad. Dit laatste sloegen Fenne en ik maar over. We zagen het nut er niet van in. De verkoeling duurt maar even en meteen daarna en in de bus zou je toch weer gaan zweten. Gek genoeg wilden we ook niet douchen. Op één of andere manier zijn we een week in the outback gaan accepteren dat je nu eenmaal vies wordt/bent door zweet, zonnebrand en stof en dat je (veelal witte) kleren nu eenmaal ook vies zijn en waarschijnlijk toch niet meer schoon worden. Ach, je bent aan het backpacken en de ervaringen (en een niet verbrande huid) is je veel meer waard!
Na weer een killer busrit kwamen we aan in Alice Springs…. Wat was het hier hééétt! Pfff dat was niet normaal. Scheelde wel weer, want onze was was binnen een half uur droog! Iedereen verbleef weer in een ander hostel, maar we hadden later die avond nog afgesproken. We zijn dus met de hele tourgroep nog gaan eten bij hostel Annie’s waar we vanuit ons eigen hostel naar toe zijn gelopen, wat wel gezellig was. De weg terug maar een taxi gepakt op aanraden van tourguide Ben en anderen (het schijnt ’s avonds niet heel veilig te zijn op straat, zeker niet voor vrouwen).
Alice Springs is trouwens (dit is gewoon te leuke info om niet te vertellen) de enige plek ter wereld waar een bootrace wordt afgelast, als er water in de rivier zit! Waarom? Ze snijden de boot aan de onderkant af, en rennen met een paar man over de zanderige rivierbedding!

Op maandag 23 januari hebben we heerlijk uitgeslapen (dat was echt nodig na deze tour) en ’s middags nog afgesproken met een aantal mensen (Anneleen, Margon, dochter/vader Zwitserland, 2 Duitse meisjes en nog een Zwitsers stelletje) om lekker te gaan lunchen. Dit was erg gezellig en we zijn daarna snel naar het hostel terug gerend (in die hitte was het een soort snelwandelen.. nog niet eens eigenlijk, maar we deden ons best) om de bus naar het vliegveld nog te halen. Gelukt!
Het vliegveld op Alice Springs was trouwens erg mooi! Aboriginal art verwerkt in het tapijt en een andere mooie print op de pakjes van de stewardessen (en bij de mannen zelfde stof in de stropdas). De vlucht naar Cairns was prachtig. Mooi uitzicht op de door zonsondergang gekleurde wolken en we zijn nog door onweer gevlogen. Tevens vermaakten we ons wel met het luisteren naar dezelfde mp3-speler (Backstreet Boys! Onze tienerhelden, haha)
Eenmaal in Cairns aangekomen lang moeten wachten op het hostelbusje dat ons zou komen ophalen. We kwamen toevallig een meisje van de tour tegen die we net hadden afgerond (Livia, Zwitsers meisje). Bleek ze dus ook naar hetzelfde hostel te gaan! Met haar afgesproken om de volgende dag misschien een scenic flight te doen. Nadat alles weer lang genoeg geduurd had (van vliegveld naar hostel, inchecken, nieuwe kamer toegewezen gekregen nadat alle bedden in de eerste toegewezen kamer bezet bleken) lekker gaan slapen.

Veel leesplezier en er volgen snel nog meer verslagen (want we lopen een beetje achter, haha).

Groetjes,

Anne & Fenne