Magnetic Island & Brisbane

27 januari t/m 4 februari

De dag na Australia Day, vrijdag 27 januari, moesten we weer eens vroeg een bus pakken. We gingen namelijk naar Townsville, om van daar uit met de ferry (veerboot) naar Magnetic Island te gaan om … te gaan duiken!
Ons eerste welkom met het eiland was niet zo goed. De buschauffeur was chagrijnig en eenmaal bij het hostel aangekomen begon het ‘feest’ pas echt. Allereerst was er chaos bij de receptie (enorme lading backpackers die tegelijk aankwamen met de bus). Vervolgens kregen we te horen dat er die avond een feest is op het hostel terrein en dat we, als we daar wilden slapen verplicht waren de 20 dollar p.p. te betalen voor het feest (anders mag je niet vrij rond bewegen op het terrein en moet je v 18.00-5.00u op je kamer blijven). Hier waren we niet vooraf over geïnformeerd en we hadden tenslotte weken geleden al voor onze kamers betaald! We besloten om naar het feest te gaan (voordat we doorkregen dat we geen keus hadden om wel of niet te gaan, hadden we eigenlijk al besloten om wel te gaan).
Gaandeweg ons verblijf ontdekten we meer zaken waar het echt aan schort bij dit hostel (‘Base’ op Magnetic Island, nóóit heen gaan!). De keuken was een ramp; zéér weinig kookgerei aanwezig, slechts 2 koelkasten voor zo veel capaciteit aan huisjes/kamers en slecht onderhouden (roest bij de wasbakken bijv.). Erg slim van het hostel was dat er een café was waar je voor ‘slechts’ $10 een klein bordje eten kreeg! De keuken was gewoon zo armzalig, dat je je wel moest bedenken om daar te koken, zodat je natuurlijk nóg meer geld in het laadje zou brengen van de eigenaar van het hostel. Kluisjes waren daar ook niet bepaald goedkoop. Je moest 4 dollar inwerpen voor iedere keer dat je het kluisje opnieuw dicht wilde doen! Verder was onze kamer / ons huisje zonder airconditioning (alleen een ventilator aan ’t plafond). Daar bovenop was het personeel van het hostel over het algemeen onvriendelijk en chagrijnig, vooral die van de keuken van het café! – Tot zo ver het geklaag.

’s Avonds zijn we naar de Full Moon Party geweest (leuk weetje: het was niet eens volle maan). In feite een slap aftreksel van die in Thailand, hoorden wij van backpackers die dit feest in Thailand hebben bezocht. Je kreeg een mixdrankje in een emmertje waar je 15 dollar voor betaalde. Veel te duur, maar ach, we dachten, “we doen eens gek”. De muziek was best prima (KaHoo: het kon niet tippen aan de feestjes in Nederland) en de aankleding was leuk (lichtsnoeren om de palmbomen heen). We raakten op begin van de avond aan de praat met 2 Australiërs die in Townsville wonen en de 2 Deense meiden van de Adelaide-Alice Springs Tour (die we bij ’t inchecken al tegenkwamen) sloten ook bij ons aan. Met hen en nog een jongen (Australische Brit) hebben we de avond opgetrokken wat erg gezellig was! Lekker gedanst, gekletst/geouwehoerd en maf gedaan.

Zaterdag hoefden we pas om 11.30u paraat te staan voor de duikcursus, dus konden we heerlijk uitslapen. Dat weekend hebben we besteed aan de duiktheorie. We moesten een boek (in het Engels) lezen over duikuitrusting, duikziektes, wat de waterdruk met je lichaam en de gassen in je lichaam doet, waterstromingen, hoe je moet duiken en waar je op moet letten én de onderwaterwereld (welke dieren en organismen er leven). Ook al voelde het een beetje alsof we terug op school waren, haha, het was geen straf! Lezen en opdrachtjes maken bij het zwembad (af en toe een duik nemen ter verkoeling) of lekker languit lezen in één van de hangmatten die er hingen. Afgewisseld met een tukje/dutje en wat muziek luisteren in de hangmat met het zwembad als uitzicht met direct daarachter de zee.. aan de horizon bergen (van het vaste land) en naast en boven je de palmbomen die ruisen. Nee, je hoort ons niet klagen hoor!
Zondag keken we ook een DVD, waar alles uit het boek ook nog een keer verteld werd, en keken we met Jo(anne), onze duikinstructrice, de gemaakte opdrachten na. Tevens hebben we die dag een toets gemaakt die we uiteraard met een ruim voldoende hebben afgerond.

Superleuk was dat Margon, één van de Nederlandse meiden van de Adelaide-Alice Springs Tour, ook op Base sliep! Zij kwam de dag na de Full Moon Party en met haar hebben we iedere avond gezellig samen gegeten (2x in het café want geen zin om te koken, en 2x zelf met z’n 3-en gekookt – helden dat we zijn), boodschapjes gedaan en overdag in het zwembad rondgehangen. Erg gezellig was dat! :)
We wisten trouwens tijdens de tour niet van elkaar dat we dezelfde datum daar zouden zitten. Hier kwamen we pas achter toen wij in Cairns op de bus stonden te wachten, tikte ze ons ineens op de arm! Ontzettend toevallig, want we hadden elkaar sinds Alice Springs niet meer gezien :) Toen bleek dus dat zij daar de volgende dag heen zou gaan en we spraken ook af om elkaar daar te ‘meeten’. Zo komt iedere backpacker continu mensen tegen die je op eerdere tours hebt ontmoet.

Jo, onze Britse duikinstructrice, was echt een leuke meid. Beter dan de grumpy Nieuw-Zeelandse mannelijke instructeur… Jo bracht de duiktheorie op een erg leuke manier. Ze nam alles rustig met ons door en maakte af en toe een grapje. Bijvoorbeeld bij de uitleg (op het droge) van de gebarentaal voor duikers: “When I ask you ‘okay?’ you go ‘okay’ or ‘somethings wrong’, for example ‘somethings wrong with my ears’ or ‘somethings wrong, shark on my leg’. “ (terwijl ze daar de handgebaren voor liet zien). Hahaha, alsof je in het water niet door hebt dat een haai aan het been van je duikbuddy zit! Naast haar humor had ze een prettige uitstraling, waardoor wij ons op ons gemak voelden bij haar en er wel vertrouwen in hadden om met haar onder water te gaan.

Voor het eerst duiken was op dag 3 van de cursus, maandag 30 januari! ’s Ochtends zouden we het zwembad in gaan en een aantal duikoefeningen doen onder water en ’s middags zouden we deze oefeningen dan in de zee doen. De dag erna zouden we dan de rest van de oefeningen doen (eerst in het zwembad, daarna in ‘open water’, de zee).
Anne heeft 9 jaar geleden ook een “open water duikcursus” gedaan en wilde de cursus graag nog een keer samen met Fenne doen. De oefeningen die we onder water moesten doen had Anne al een keer gedaan, maar Fenne niet, dus dat was best spannend! Van te voren konden we niet voorspellen of het duiken wel iets voor Fenne zou zijn… En dat bleek het helaas niet te zijn. Fenne balen natuurlijk, en Anne ook eventjes, want die zag het zitten om met Fenne als ‘divebuddy’ nog ergens een keer te gaan duiken. Op dag 3 lukte het Fenne nog wel onder water, alleen de oefening waarbij je het duikmasker helemaal vol moet laten lopen en van je hoofd af moet halen mislukte halverwege. Jo stelde ons voor om het de volgende dag nog een keer te proberen en daarna pas in zee te gaan duiken.

Dag 4 geschiedde alzo. Eerst weer alle duikuitrusting klaar zetten, wetsuit of stingersuit plus duikuitrusting aan en hop plons het zwembad in. Fenne voelde zich niet prettig bij het ademen door de ‘regulator’ in combinatie met de oefeningen en besloot het daar bij te laten. Anne heeft haar duikcursus verder afgemaakt en is toen met Jo als duikbuddy in de zee gaan duiken samen met 2 jolige kerels Brett en Conner. We hadden brood meegenomen om de vissen te voeren, wat echt heel leuk was! Twee soorten vissen in scholen om ons heen… En Brett die een homp brood in z’n mond deed om de vissen zo te voeren, haha. Het koraal was niet in overvloede kleurig en de vissen niet in zulke grote getalen en soorten als Anne bij Cairns zag 9 jaar geleden, maar het duiken blijft iets bijzonders moois.

Bij terugkomst zijn we nog met z’n allen in het zwembad gedoken. Een paar mensen hadden een bal waar we een beetje mee heen en weer gingen ballen. En Brett vond nog een mooi mutsje die hij op z’n hoofd zette en hij sprong/dook met een soort zeehondbeweging (armen plat langs zijn lichaam, rare blik op z’n gezicht en kronkelend lijf) het water in. Wat hebben we gelachen, kwam bijna niet meer bij :D

Ook al hebben we niet samen gedoken en mankeerde er van alles aan het hostel, we hebben het er erg relaxed gehad. Wifi internet was snel en niet te duur, waardoor we lekker veel foto’s op onze facebook konden plaatsen en het zwembad was een fijne plek om rond te hangen evenals in de hangmatten. Daarnaast was het heerlijk om 5 nachten op dezelfde plek te zijn (niet iedere of om de dag alles weer in hoeven te pakken). Toch was het ook fijn om af te dalen naar het zuiden, waar het niet zo subtropisch warm was. Op Magnetic Island smeerden we ons dagelijks meerdere malen per dag in met factor 30 en het zweet brak je ’s ochtends om 8.30u al uit voordat je goed en wel was ingesmeerd! Die warmte was ook vervelend, ook omdat het ’s nachts niet afkoelde.

Woensdag 1 februari gingen we weer op pad. We zouden die middag vanaf Townsville de bus pakken die ons naar Brisbane zou brengen, een busrit van 25 uur!!! Hier keken we een beetje tegenop, maar viel uiteindelijk alles mee. Margon ging die dag ook verder, alleen zij hoefde ‘slechts’ 6 uur in de bus te zitten. Gezellig samen in de bus haalden we bij een stop nog ons favoriete ijsje ‘Heaven, cookie crunchy’ en hebben we Margon ook fan gemaakt. Om 8 uur ’s avonds namen we afscheid van Margon in Airlie Beach en spraken we meteen af om over een paar maanden terug in Nederland een keer af te spreken en foto’s uit te wisselen.
De busrit was verder wel prima, nog een grappige film gekeken die werd vertoond op de schermpjes.

Donderdag 2 februari kwamen we tegen 14.00 uur aan in Brisbane. We dachten dat we misschien wel om moesten rijden, aangezien ze ons vanuit thuis (Nederland) hadden gewaarschuwd voor overstromingen bij Brisbane, maar afgezien van door de regen rijden ’s nachts, hebben wij er niets van gemerkt gelukkig! Per sms hielden we contact met Kyle over waar we heen moesten, aangezien hij ergens buiten Brisbane woont. We hebben een tijdje gewacht met het pakken van een trein, aangezien Kyle’s dochtertje van net 1 jaar, Annalise, nog sliep. Uiteindelijk om 15.10u de trein gepakt naar de plek waar Kyle ons zou ophalen: Richlands. Eenmaal aangekomen bij Richlands kregen we ruzie met de controleur van de kaartjes. Wij liepen bepakt en bezakt en konden niet even makkelijk onze kaartjes laten zien. Fenne had zelfs beide handen vol (naast de grote rugtas op de rug en kleine rugtas voor ook nog 2 tassen, 1 in iedere hand) en liep het poortje uit waar de hele stroom mensen ook door liep. Aangezien wij geen chipkaart hadden waar we mee uitcheckten wilde de controleur onze kaartjes zien, dus die riep Fenne na, toen zij was doorgelopen. De meneer werd zo boos dat Fenne doorliep, dat hij uithaalde naar Fenne, en daarmee Anne in het gezicht raakte!! – nee mensen, rustig maar, dat was niet wat er echt gebeurde…. De meneer was erg aardig, wat niet veel later bleek… maar wilde wel even onze treinkaartjes zien. Wat er werkelijk gebeurde: Anne vond waarschijnlijk dat het te lang geleden was dat ze iets doms onnadenkends had gedaan, want ze liep al telefonerend tegen een hoekige paal aan, waardoor ze een flink bloedende snee boven haar wenkbrauw opliep die gehecht moest worden. Ze was namelijk aan het bellen met Kyle die uitlegde waar zijn auto geparkeerd stond en Anne keek om zich heen naar de auto zoekende i.p.v. waar ze heen liep. Meesterlijk telefoongesprek: “Kyle, I hit my head and I’m bleeding, will call you back” (Kyle: ehhhh… okay..). De controleur van de treinkaartjes, een aardige meneer die Brian heette, paste eerste hulp toe en raadde ons aan om de wond te laten hechten. Dit advies hebben we dan ook opgevolgd en Kyle heeft ons naar een huisarts gebracht. Na deze hele gebeurtenis konden we ons weer ontspannen. En hoe! We hadden een kamer voor ons alleen in Kyle’s en Victoria’s grote huis en hoefden ons de komende 2 nachten niet druk te maken over onze spullen – die lagen nu veilig in hun huis, heerlijk!
’s Avonds hebben we de vanuit Nederland meegenomen souvenirs gegeven (een kaartje met de naambetekenis van ‘Annelies’ met de vertaling er op geschreven, een zakje pepernoten en Sint & Piet schuimpjes). Ze vonden het erg attent en zijn helemaal gek op de schuimpjes en pepernoten. Die gaan we naar ze sturen als het weer in de winkels ligt bij ons :)

De dag erna hebben we lekker uitgeslapen en lekker gerelaxed. Heerlijk was dat om even niets te doen. Lekker alle kleren gewassen en de hele backpack uitgepakt om hem te laten ‘luchten’ en een dag erna pas weer helemaal in te hoeven pakken. We zijn ’s middags nog even naar een winkelcentrum gelopen, om daar een Australische pie te eten (hartig taartje met gehakt en andere dingetjes zoals, kaas/champignons of bacon erin). Na wat kleine boodschappen zijn we weer richting huis gelopen en hebben wij ’s avonds pannenkoeken gemaakt, met de pannenkoeken mix die we vanuit Nederland hadden meegenomen. Dit vonden ze goed te eten!!

Zaterdag stonden we wat vroeger op, zodat we naar een gratis “dierenpark” konden gaan om de wombats te zien. De wombats hebben we maar 1 keer eerder gezien en toen heeft Fenne alleen zijn wobbelende kont weg zien lopen. We vonden het dus wel leuk om te zien hoe ze er in het echt uitzien. Kyle nam ons mee naar dit dierenpark, waar we ze inderdaad hebben zien slapen. Wat een rare wezens zijn het. Veel te groot lichaam in combinatie met z’n hoofd. De wombat konden we dus ook van ons lijstje afstrepen. Na het dierenpark hebben we een ijsje gegeten en zijn we terug gereden naar huis om daar “fish and chips” te eten. Na onze lunch moesten we er snel vandoor want onze bus zou om 16.00 uur vertrekken richting Byron Bay. Onderweg zijn we nog gestopt bij een prachtig uitzichtspunt, waar je heel Brisbane kunt zien liggen. Was een mooi uitzicht. Daarna heeft Kyle ons bij het busstation gedropt en na het uitzwaaien, zijn wij onze bus ingestapt op weg naar Byron Bay.

Groetjes,

Fenne & Anne